Hartslag 200
Gelukkig getrouwd, en toch op zoek naar meer

Gelukkig getrouwd en toch op zoek naar meer…

Zelfs wanneer we dolgelukkig zijn met onze partner en in onze relatie, dromen of fantaseren we wel eens over een ander. Niks mis mee, toch? Maar wat wanneer je overgaat tot actie? In deze autobiografie 'Hartslag 200', breekt Renske het taboe dat er op overspel rust open en laat ze zien wat er gebeurt wanneer en waarom ze afdwaalt ondanks een gelukkige relatie. Ze neemt je mee op haar pad van verliefdheid, verlangen, lust en overspel. Een ontdekkingstocht van haarzelf en haar liefde(s) waarin gevoelens een rol speelden. En wat is nu, één keer van de verboden vrucht eten, als we dit in perspectief plaatsen op een langdurig en gelukkig huwelijk? Dan valt dat ene uitstapje toch in het niet?

Renske Dijk (1978), is gaan schrijven door een persoonlijke ervaring. Wat begon als grap werd realiteit, zo vonden ook haar vriendinnen. Een verhaal welke boeiend genoeg was om te vertellen. Veel geschreven romans die je tegenkomt welke vertellen over overspel en liefde, gaan vaak over het clichébeeld wat we hebben van een relatie. Dat één van de partners toch niet helemaal gelukkig is of wordt verwaarloosd. Dat was bij Renske niet het geval. Gelukkig getrouwd, moeder van 3 kinderen en happy met haar leven. Toch dwaalde ze af, was nieuwsgierig naar de derde…

Tegen het einde van de ochtend ontving ik een berichtje: Alles okay? Die had ik niet verwacht, niet zo gauw. Wat attent, leuk! En grappig hoe hij okay schreef, niet simpel ok, maar net anders. Jazeker, alles ok, hartstikke ok! Ik kreeg een knipoog als antwoord terug. Verder genieten van het weekend en de dagen daarop. Sinds die avond met Sander vraag ik mezelf voortdurend af wat ik nu precies voel, voelde ik me schuldig? Het enige wat ik voelde is enorm veel energie, bergen aan energie, alsof het klopte of goed was… He, dat was zijn woordkeuze, het voelde goed. Right, dat maak je jezelf wijs. Ik voelde me goed, heel erg goed, dat was wat anders. Maar schuldig t.o.v. mijn man? Nee, denk het niet, helemaal niet of gewoon nog niet? Ik wist wat dit drie jaar geleden met Nick had gedaan, dat wilde ik hem niet nogmaals aandoen, hem in onzekerheid brengen. Ergens dus wel gek dat ik me niet schuldig voel. Destijds kwam hij ergens achter en had hij een vermoeden. Het leek wel alsof ik door juist dit door te zetten de rottige periode toen probeerde te rechtvaardigen, alsof het niet voor niets was geweest dat het toen even k.u.t. was. Kul natuurlijk, maar goed. Gek genoeg voelde ik me niet schuldig en ik wilde nog steeds wat ik toen ook wilde, ik wilde hem, al zou het maar voor een keer zijn. In mijn gedachten had ik dat al gerechtvaardigd. En hé, als we het over een lifetime hebben, dat ik de komende 40 jaar nog samen ben met Nick, wat is dan één uitstapje naar het verboden paradijs in zijn geheel? Zo klinkt het ineens niet zo erg meer of fout of slecht, eerder menselijk. Dat ene enkele uitstapje ook al zou ik er waarschijnlijk ontzettend van genieten zou dan toch in rook opgaan?