Over de kop van een turnster
Wat er allemaal in mijn hoofd omging tijdens en na mijn turncarrière in de ontdekkingstocht naar mezelf

Shalina Groenveld is een ex-turnster die jarenlang heeft meegedraaid met de top van Nederland. De recente openbaringen vanuit de turnwereld met de negatieve verhalen (turnterreur en erkenning van het grensoverschrijdend gedrag) die in de zomer van 2020 uitkwamen hebben aangezet tot het schrijven van dit boek. Met dit verhaal wil ze laten zien dat er een uitweg is. Een uitweg uit het (mentale) lijden en een weg naar geluk, vergeving, blijdschap en dankbaarheid. Shalina is na het turnen jarenlang op zoek geweest naar zichzelf. Tijdens de zoektocht naar haar eigen identiteit is ze door diepe dalen en hoge pieken gegaan. In dit boek lees je hoe zij deze heftige periode en zoektocht naar zichzelf heeft ervaren en wat er allemaal in haar hoofd omging.

Shalina Groenveld (1988) is een ex-topturnster en schrijft over haar ervaringen en denkwijze tijdens en na haar topsportcarrière. Ze is verloofd, moeder van twee kinderen en leerkracht in het basisonderwijs. Samen met haar verloofde werkt ze in hun sportschool. Hij als fysio en zij als yogadocent en leefstijlcoach. Zelf doet ze ook aan bodybuilden en is ze regelmatig weer te vinden in de turnhal.

Door alle verhalen van de laatste tijd, zomer 2020, en mijn ervaringen kan ik alleen maar zeggen: ‘’Wat een vreselijke sport is turnen toch.’’ Na het zien van al het leed van vele (top)turnsters begreep ik eindelijk dat het niet aan mij lag, maar aan de manier waarop wij zijn aangepakt als jonge turnsters. Ik begreep eindelijk dat ik niet de enige ben die hier veel van heeft geleden en mentale en fysieke pijn aan heeft overgehouden. Al jaren was ik bezig met het opschrijven van mijn verhalen. Onder andere om het te kunnen verwerken en ook om af en toe de mooie verhalen nog eens te lezen en her te beleven, maar nooit kwam het ervan om het ook echt uit te brengen. Als er weer een turnboek kwam dan dacht ik: Zie je wel het valt bij mij wel mee. Zo erg is mijn verhaal niet en ik moet mij niet zo aanstellen. Daarom wilde ik het deze keer juist van me afschrijven en uitbrengen om meer turnsters te laten weten dat iedereen het op zijn eigen manier ervaart en verwerkt. Ik hoop hiermee dat meerdere slachtoffers dit ook inzien en het kunnen verwerken. Voor velen van ons, groot of klein, topsport of recreatief, die pieken en dalen hebben gekend en weten wat keihard werken is. Ik vind turnen natuurlijk een hele mooie sport en ik ben nu dankbaar dat ik vroeger zoveel oefeningen en turnelementen heb geleerd die ik nu nog steeds in mijn hoofd heb zitten. Jarenlang baalde ik ervan dat ik deze niet meer kon uitvoeren, omdat mijn lichaam zwaar en stijf voelde. Als ik mij nu goed voel, kan ik wel weer enkele elementen doen en aan mijn kinderen leren. Vroeger wist ik zeker dat als ik ooit een dochter zou krijgen, zij echt niet op turnen zou mogen. Nu breng ik haar naar turnles en zie ik al die kleine meisjes met turnpakjes en strikken in het haar huppelen in de gang richting de turnhal. Allemaal hebben ze er zin in en willen ze graag die handstand en radslag leren. Als ik daar loop word ik helemaal blij van die enthousiaste meisjes. Wat is turnen toch een mooie sport.