Het kielzog van mijn Vader
Leven met de Bijbel

Aad van der Klooster schrijft in deze autobiografie analytisch, soms emotioneel, maar ook met humor over zijn kinderjaren op een binnenschip, de tijd daarna ‘aan de wal’ op school en zijn verdere leven tot vandaag: met zijn vrouw, twee getrouwde kinderen en vijf kleinzoons. Hij werd verscheidene keren geplaagd door perioden met depressie. Het boek begint meteen heel sterk door de eerste zin al te verbinden met een treffende Bijbelpassage. Dat roept herkenning en verwachting op en die worden ook waargemaakt. De leuke en negatieve kanten van zijn wederwaardigheden komen openhartig naar voren. Zijn geloof speelt hierin een belangrijke rol. Dit boek is een waardevolle beschrijving van zijn leven, verbonden met de Bijbel en een boeiend verhaal, dat nergens verveelt en voor velen herkenbaar is…

Aad van der Klooster was een doorsnee kind. Of nee, een schipperskind, dus niet helemaal doorsnee. Later werd hij geplaagd door een vaak aanwezige depressie, dus ook niet doorsnee. Hij heeft het schrijven eigenlijk ontdekt door het clubblad van een gospelkoor. Door positieve reacties kreeg hij meer zelfvertrouwen en is hij overgestapt naar de Nieuwsbrief van de kerk met een wekelijkse column. Deze wordt inmiddels via een blog met velen gedeeld. Mede door depressies werden de columns in de blog steeds openhartiger en diepgaander. Het helpt hem om hiermee zijn gedachten en gevoelens te ordenen en te begrijpen. Door dit alles is het idee voor deze autobiografie ontstaan. In dit boek schrijft hij analytisch, soms emotioneel, maar ook met humor over zijn eigen leven vanaf zijn geboorte tot de dag van vandaag.

Drempel...


Ik heb een foto waar Pa en ik op staan. Ik ben een jaar of vier, mijn handje in zijn grote hand. Pa heeft een stapeltje paperassen onder zijn arm. Op de achtergrond zie je een ‘commies’ van de douane en een slagboom. Het gaat hier om de Nederlands-Belgische grens bij Sas van Gent. Een landsgrens passeren was toen nog een hele onderneming met veel papieren rompslomp. Pa en ik waren vaak te zien zoals op die foto, we deden veel samen: samen naar de schippersbeurs, samen naar het bevrachtingskantoor ‘om papieren’, samen telefoneren. Het laatste gebeurde nog vaak in een café. Er bestonden nog geen telefooncellen en nu moet ik mijn kleinkinderen alweer uitleggen wat een telefooncel is! Ik nam altijd een colaatje: ik schonk het met een plons in en nam gauw een slok, dan schuimde het eventjes net zo hard als het biertje van Pa! Als Pa aan het werk was, zat ik er vaak met mijn neus bovenop. Hij deed veel zelf en ik heb in mijn kindertijd veel van hem afgekeken. Ook op ander gebied heb ik wel van hem geleerd. Niet door diepgaande gesprekken. Hij was een onderhoudend gesprekspartner met anderen, maar wat diepgaande zaken betreft heel introvert. Ik leerde wel van zijn principiële levenswijze. Ma zei eens: “Kloosters kunnen niet met elkaar praten.” Toch hadden we een sterke band, maar daar kwam ik pas achter nadat hij, 63 jaar oud, plotseling door een hartstilstand was overleden. Jammer? Ja, natuurlijk. Spijt? Nee, onze karakters waren nou eenmaal zo, het had niet anders gekund.