Samenvatting
Dit is een boek over een jonge vrouw die kanker krijgt en in dagboekfragmenten heeft opgeschreven wat ze meemaakt en tegenkomt in het proces van ziek zijn. Naast dat het een intiem en eerlijk inkijkje geeft in het ziekteproces, bevat het een vleugje humor en een vleugje hoop. Het straalt leven uit, zelfs als de dood al op de stoep staat.
Over de auteur
Eline Zoelman is geboren en getogen in Almelo. Ze studeerde orthopedagogiek in Groningen en heeft jarenlang in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking gewerkt. Nog geen jaar na het overlijden van haar moeder, ten gevolge van borstkanker, werd ze begin 2020 zelf gediagnosticeerd met triple positieve borstkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren en longen. Eline woont samen met vriendlief Patrick en hun twee katten, Bowser en Meisje. Met haar motto 'Vaak ben je te bang' geniet ze van het leven nu het zo anders is dan verwacht.
Inkijk
Elke drie weken sta ik op tijd op, om in het ziekenhuis op een stoel aan het infuus meestal nog wat bij te slapen. Het is bizar hoe snel ook zoiets went. Leuk is het niet, maar het went wel. Even een shotje halen en weer drie weken door. In de tussentijd proberen zo normaal mogelijk te doen, tot je in het ziekenhuis weer ineens beseft dat je toch echt de patiënt bent. Ik moet er op tijd zijn en aangezien de ochtend bijna elke dag garant staat voor een flinke portie diarree, inclusief ongelukjes, neem ik geen risico en sla ik het ontbijt vaak over. De koffie trouwens meestal ook. Die keren dat ik wel koffie nam heb ik moeten bekopen met een snel loopje naar het toilet voor patiënten, daar waar groot en waarschuwend op de deur ‘Cytostatica’ staat. Waar ik zelfs een keer bijna van mijn stokje ging. Dat was toen ik mijn broek losmaakte, het infuus vastliep, de lijn vol bloed liep en de diarree zo snel mogelijk zijn weg naar beneden vond. Daar zat ik dan, zwetend, met mijn arm hoog in de lucht, een piepend infuus en een verpleegkundige roepend aan de andere kant van de deur, op zoek naar waar die piep vandaan kwam. Maar ik was wel mooi nét op tijd!
