De Legendes van Pendar
De Serene Schuilplaats

Toen Jake en Lira de nieuwe Salvorian Vorstin hielpen een burgeroorlog te voorkomen, is Juul ontvoerd. Narda ligt nog steeds in coma en Markus is onder invloed van de Wensmaker, dus is het lastig haar terug te vinden. Als iemand een manier weet om Juuls kompaskrachten om te keren, om haar te vinden, is het Narda. Daarom proberen Jake en Lira zelf de laatste edelsteen te vinden, in de hoop de magische kracht van alle stenen te kunnen bundelen. Is het genoeg om het gevecht aan te gaan met de Oranje Magiër, de Meester?

Recensies​

Jennifer Wagemans werkt al sinds 2008 aan De Legendes van Pendar, toen ze nog maar in groep acht zat. Ondertussen is dit het laatste deel van die serie en schrijft ze ook verhalen buiten het Pendar-universum. Daarnaast helpt ze andere auteurs graag door te proeflezen en spreekt ze online met andere auteurs af om te brainstormen en samen schrijfsprintjes te trekken. Meer over haar schrijfproces kun je vinden op haar Instagramaccount @jenniferwagemans. Ondertussen stapelen de ideeën voor novellen binnen het Pendar-universum zich op…

De muren van deze bedompte ruimte zijn zo duister, dat ik in het niets lijk te staren tussen mijn donkere krullen door. Ondanks dat de kamer niet zo klein is, voelt het bedrukkend, alsof de lucht hier dikker is. En het ruikt naar aarde. ‘Juul, waar ben je nu weer beland?’ fluister ik tegen mezelf. Mijn handen zijn vastgebonden, dus degene die me ontvoerd heeft, zal het vast niet goed met me voor hebben. De stoel waarop ik gevangen gehouden wordt, zit ook niet al te comfortabel. Ik zet de neuzen van mijn sneakers stevig in de zachte ondergrond om me af te zetten, zodat ik op mijn stoel kan draaien om rond te kijken. Verrast staar ik naar een wand vol beeldschermen, knopjes en panelen, en dan voel ik iets aan mijn middel trekken. Een dik touw is drie keer om mij en waarschijnlijk de rugleuning van de bureaustoel heen geslagen. Het zit gelukkig niet strak, dus het doet geen pijn én ik kan proberen het touw over de leuning omhoog te duwen. Wanneer de bovenste lus bijna op mijn schouders kan vallen, word ik ruw onderbroken. ‘Oh nee, dat is niet de bedoeling. Dit kan niet de bedoeling zijn,’ mompelt iemand zachtjes. Zijn toon doet me denken aan een onzeker kind, maar hij spreekt met de stem van een volwassen man. Iemand met het figuur van een appel stapt uit de schaduw. ‘Dat zal Meester niet leuk vinden,’ mompelt hij en hij duwt het touw weer omlaag. Pas wanneer het touw weer om het midden van mijn bovenarmen rust, doet hij een stap achteruit. ‘Ik weet eigenlijk niet of ik wel met je mag praten.’ Ik open mijn mond om een vraag te stellen, maar een schaduw in de nauwelijks zichtbare tunnel laat mijn woorden in mijn keel stokken. Iemand in een donkere mantel gehuld, doemt uit de duisternis op. Diens statige houding en geheimzinnige verschijning dwingt meteen respect af. Onder de capuchon is het zelfs zo donker, dat ik geen gezicht kan zien. Een koude rilling loopt over mijn rug. Zou dit de Oranje Magiër zijn?