De jongen die giraffen laat blaffen

De twaalfjarige Kesi heeft een speciale band met Tom, zijn bonusvader, de man van zijn vader. Ze sturen elkaar 'kriptootjes', taalpuzzels waarmee je een woord kunt vinden. Tom is minister van Vluchtelingenzaken. Hij wordt ontvoerd. De eis van de ontvoerders is dat Elsa en Amelia, moeder en twaalfjarige dochter, in Nederland mogen blijven. Ze zijn uit hun land gevlucht en moeten nu, na een verblijf van tien jaar, Nederland uit. Tom wordt gedwongen via videoboodschappen de eisen van de ontvoerders voor te lezen. Met gebaren, woordloze 'kriptootjes', weet hij Kesi te bereiken. Voor Kesi begint daarmee een uiterst spannende zoektocht.

Ben Groenendijk heeft een loopbaan in de Publieke Omroep afgesloten en was daar met name actief op het terrein van directie en hoofdredactie. Hij schreef en schrijft columns en artikelen voor dag- en weekbladen en is auteur van de biografie van fotograaf Joop van Tellingen. Ook ontwikkelt, schrijft en regisseert hij theatervoorstellingen voor diverse gezelschappen. Als producent is hij vooral actief als festivalorganisator, in het bijzonder van het Amersfoortse kleinkunstfestival. Ben is getrouwd en heeft drie dochters.

Ook de politieagent kijkt mij verbaasd aan.
‘Ik weet waar minister Versteeg wordt vastgehouden,’ val ik met de deur in huis.
‘Zo jongeman, dat is nogal wat. Wie ben jij?’
‘Ik ben Kesi. Mijn vader is de vriend van minister Versteeg.’
De agent is even stil en kijkt mij aan. ‘En hoe weet jij waar de minister is?’
‘Hij heeft het zelf verteld met gebaren, in het filmpje dat op televisie was. Tom, de minister, houdt van kriptootjes.’
‘Kriptootjes?’ De politieagent kijkt alsof hij Spaans hoort. ‘Wat zijn kriptootjes?’
Ik moet even denken. De agent komt duidelijk van een andere planeet. Niet echt, natuurlijk. Het is een uitdrukking die mijn moeder vaak gebruikt voor mensen die haar niet begrijpen.
‘U bent een stad in België met een A,’ zeg ik.
De agent lijkt geërgerd. Hij heeft geen zin in spelletjes. Toch besluit hij mee te doen. ‘Antwerpen.’
Fout natuurlijk, want ja, Antwerpen is een Belgische stad. En ja, de naam begint met een A. Maar hij zelf is géén Antwerpen.
‘Fout. Zal ik het zeggen?’
De agent maakt een gebaar waaruit ik opmaak dat hij wel wat beters te doen heeft.
‘Agent!’ zeg ik.
‘Ja. Wat is er?’ zegt de agent.
‘Dat is de oplossing: agent.’
Is hij gek of ben ik dom? Dat lijkt de agent zich af te vragen. Hij snapt het duidelijk niet.
‘U bent Gent met een A.’
Het dringt nu langzaam tot hem door, maar hij richt zich alweer op zijn computer. Hij is mij duidelijk zat.
‘Oké, waar zit de minister?’ vraagt hij zonder dat het antwoord hem lijkt te boeien.
‘Ik heb het opgeschreven en het briefje in deze enveloppe gedaan. Ik dacht, misschien staan hier wel meer mensen aan de balie. Niemand mag het natuurlijk weten.’
‘Heel goed, jongeman, geef de enveloppe maar, ik zal ernaar kijken.’
Ik geef de enveloppe en loop naar buiten. In een hoekje bij het raam blijf ik staan en kijk naar binnen. De agent staat met de enveloppe in de hand en denkt na. Dan scheurt hij de enveloppe in stukjes. Hij gooit mijn tip in de prullenbak.

Verderop in het verhaal gaat Kesi ‘glimlachbordjes’ maken voor Dierenpark Amersfoort. Dit is er eentje.

Wat u moet weten over de struisvogel:
Bij zonnig weer, maar net zo goed bij regen
Mag j’ hem zien vanaf een uur of negen
Maar maak geen foto, want
Dan gaat zijn kop in ’t zand
De struisvogel is namelijk erg verlegen.