De Burgler brieven ’44-'45
De briefwisseling van Melis in Den Haag met zijn familie in Groningen, over honger, gevangenschap, geloof en ware vriendschap

Toen Melis en zijn vriend Piet midden in die januarinacht in Den Haag door een Sonder Commando van hun bed werden gelicht en samen met een kameraad uit hun verzetsgroep werden gearresteerd wisten ze wie hen had verraden. Ze wisten echter nog niet welke verschrikkingen hen in gevangenschap, op transport, en in een Duits kamp nog te wachten stonden. Melis kon wel op zijn familie in Groningen vertrouwen. Wat hadden zij al niet gedaan om voedselpakketten naar hem te krijgen?! Maar zij konden nu toch niets doen, nu hij en Piet gevangenen van de Duitsers waren? Hij wist nog niet hoe belangrijk hun geloof en hun vriendschap zouden blijken om te overleven.

Roel Burgler (75) besloot na een studie politieke en sociale wetenschappen, een tijdje werkzaam geweest bij de afdeling antropologie van de Universiteit van Amsterdam, en in Nijmegen gepromoveerd te zijn op een studie naar het gebruik van terreur door revolutionaire intellectuelen, met de Rode Khmer als voorbeeld, als fotojournalist verder te gaan. Door zich op ontwikkelingssamenwerking te specialiseren kon hij zijn werk met zijn liefde voor het reizen combineren. Als freelancer heeft hij ook onder andere radioprogramma's gemaakt, modules verzorgd voor beginnende ontwikkelingswerkers en consultancy opdrachten uitgevoerd. Een veelzijdig mens, is hij ook kunstenaar en verwoed sporter. Toen hij onlangs in de nalatenschap van zijn ouders de correspondentie van zijn vader tijdens de oorlog ontdekte, besloot hij dit boek te schrijven.

“Groningen, 10 Sept 1944. Beste Melis! ... De stad en omgeving wemelt van soldaten. Wat een geruchten in het begin van de vorige week. De menschen vertelden hier dat de vijand al in Rotterdam zat. Dordrecht was ook al ingenomen. (…) En op ’t laatst vertelden ze dat ze al bij Zwolle waren. Kletskoekinnen. Wat zou ik graag mijn aardappels rooien ... je vader" "PROLOOG “Madrid, 5 December 1944. ... En zie, wat gebeurt er: die onzalige moffen – wat mij betreft kunnen ze allemaal ploffen – die kwamen op ’n dag op ’t lugubere idee en dachten: we nemen de mannen maar ’s mee (...) maar de jochies tot 40 die zijn óók niet zoo gek en ze krommen niet zoo héél gauw hun Hollandschen nek – de meesten die zeiden: ’t is goed met je hoor, je gaat maar je gang, maar ik ga er van door!..." “Week 11-17 Febr 1945 Groningen, 18 Febr 1945 Beste Melis! Dit is de eerste brief welke aan jou geschreven wordt en niet verzonden. Moe en ik zijn besloten je elke week te schrijven, evengoed als toen je nog vrij rondliep... " “Groningen, 12 Maart 1945. Geachte mevrouw van Putte. Dezer dagen ben ik teruggekeerd uit een arbeidskamp in Duitschland waar ik enkele weken met uw echtgenoot heb samengeleefd. Vanzelfsprekend bent U benieuwd iets van hem te vernemen en daarom haast ik me u een brief te schrijven..." "...Op de L.v.N.O.I. ligt weer een jonge man ten aanschouwen van het publiek, tot vanavond moet hij blijven liggen. Bij de Holl. Sp. zijn er 12 doodgeschoten. Vreselijk toch hè? - Je komt zeker niet op straat..." "Beste Pa en Moe. Het was vannacht een jaar geleden dat we van bed werden gelicht. Gisteren zijn Hartsuiker, Piet en ik naar het Orange Hotel geweest en hebben we de Landwachten opgezocht die ons gearresteerd hebben..."