Mooi en aangrijpend verhaal. Opvallend is het hardnekkige negatieve zelfbeeld waar het hoofdpersonnage mee worstelt. En de les die de auteur in het verdere verloop van dit boeiende verhaal meegeeft: geluk wordt bepaald door iemands ingesteldheid, en niet door de mate van beperkingen waar iemand mee door het leven gaat. Heel bijzonder is dat de auteur zelf als kind werd aangereden en er jaren over deed om te revalideren. Haar boeken zijn op die manier niet alleen een soort getuigenis, ze bevatten ook telkens waardevolle positieve boodschappen. Ook haar website medidacht.com verdient een aanbeveling. Respect en grote bewondering!
Gebarsten Ziel
Geef de moed niet op, er is altijd hoop
- Prijs
- € 21 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen vanaf publicatie
past door brievenbus
(Nederland en België)
Samenvatting
Dat het geluk nooit aan Ava’s kant stond, was haar niet onbekend. Maar de laatste jaren werd het pas echt moeilijker. Het huiselijk geweld wordt steeds erger. Zo geraakt ze dieper en dieper in de put. Totdat er plots iemand tevoorschijn komt, die licht in haar leven brengt. Maar durft ze hem te vertrouwen? Als ze dat doet, loopt dit dan wel goed af? En wat gebeurt er met haar moeder?
Over de auteur
Yana Vanoverberghe is een jonge vrouw die zeer positief in het leven staat. Met haar website (Medidacht.com) die ze vorig jaar oprichtte, helpt ze mensen actief om het positieve te leren zien. Yana is spiritueel ingesteld en hoopt met haar boeken wijsheden mee te geven aan jou.
Veel leesgenot.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464681529 / 978-94-646-8152-9
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 14-10-2022
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 214
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik kon haar deze keer niet mijn gedacht zeggen want ze was niet dronken en ze zou de meeste zaken die ik zei onthouden en daar waagde ik me niet aan.
Nu had ik zeker nood om Andrew te zien, ook al was het om hem te zeggen dat het zo niet verder kon.
Gewoon de gedachte om iemand te hebben bij wie je jouw hart kunt uitstorten, maakte alles iets minder zwaar, maar ja, ik wou stoppen met hem? Of niet? Die tweestrijd zat terug in mijn hoofd. Hij had wel gelijk toen hij zei dat het opluchtte eens je hart te kunnen uitstorten.
Ik kon het hier niet langer aan, ik moest weg. Vlug maakte ik mijn rugzak, at een beetje cake en sms’te Andrew om hem te zien in het park.
Maar wat kon ik hem zeggen, als ik hem vertelde wat dat stukje cake teweeggebracht had, dan zou hij zich vermoedelijk wel schuldig voelen. Maar het lukte zo moeilijk om tegen hem te liegen, hij doorzag me steeds.
Ik kwam beneden met mijn rugzak en natuurlijk zag mijn moeder me staan en wees me erop dat ik het huis niet mocht verlaten. Stiekem probeerde ik toch te ontsnappen via de achterdeur, die was open maar de poort om buiten te geraken was op slot. Momenteel durf ik het niet te wagen om te ontsnappen via mijn kamerraam. Helaas.
Ik kon aan geen kanten het huis uit, dat wou zeggen dat ik Andrew niet kon zien. Ik wou hem nu echt zo graag zien. Ik had hem nodig!
Nee, ik wilde hem eigenlijk niet nodig hebben!