Een pralinefabriekje als geen ander

Het zijn best wel schattige huisjes in de woonwijk omheen de fabrieken in Hoboken. De kinderen van de grote gezinnen in de zestiger jaren beleven daar op straat de tijd van hun leven. Maar de werkelijkheid is dat de fabrieksarbeiders arm en zonder perspectief door het leven gaan. Dat willen de vier broers Pauwels anders gaan doen. Wanneer zij een kans zien om uit dat milieu weg te komen, menen ze dat een gouden toekomst hen toelacht. Aanvankelijk lijkt dat te lukken in het charmante pralinefabriekje te midden van een schilderachtige tuin in Hove. In soms hilarische scènes krijgen ze echter algauw onenigheid over de manier waarop ze hun ambities najagen. Gebaseerd op waargebeurde feiten bevat deze roman heel wat autobiografische elementen.

Hoewel haar studies geschiedenis Lea Groffen kennis van de grote helden heeft opgeleverd, de zogenaamde heroïsche koningen en roemrijke veldheren, zijn het eerder de verhalen van de kleine helden die ze wil vertellen. Net als in haar eerdere boeken, Figuranten in Antwerpen en Figuranten in het naoorlogse Antwerpen, wil ze ook in dit verhaal de eenvoudige mensen en hun gevoelswereld centraal stellen in hun alledaags gevecht om te overleven op het schouwtoneel van de grote geschiedenis.

In het gedrang voor de horlogewinkel liepen ze hem tegen het lijf. Hoewel hij niet was gaan werken, had hun vader toch wat verdiend vandaag. En dat nog wel híér op de braderij. Met pretoogjes diepte hij uit zijn broekzak twee spiksplinternieuwe horloges op. Hoe hij daaraan was gekomen? Sluw had hij de juwelier in het oog gehouden. De man liep met een rieten mandje vol lootjes te leuren. De voorbijgangers fixerend, riep hij luid. ‘Welke onschuldige hand trekt het winnende lot? Wie wint een prachtige horloge? Wie?’ Na scherp observeren zag hun vader hoe de juwelier het winnende lot net zo lang in zijn hand verborgen hield tot er minstens vijftig loten waren verkocht. Pas dan gooide hij het in het mandje. Onopgemerkt, dacht de man, maar op dat ogenblik had hun vader een stap naar voren gedaan. ‘Ik koop de rest van de loten!’ Geïrriteerd omdat zijn spelletje al zo snel was afgelopen, sneerde de horlogemaker. ‘Och, dat is nu echt spijtig, meneer, want het winnende lot is ditmaal een damesuurwerk!’ Maar hun vader speelde het spelletje mee, grijnsde breeduit en verklaarde dat zijn vrouw hiermee heel blij zou zijn. Net toen hij zich had afgewend om het gewonnen horloge in triomf naar zijn vrouw te brengen, werd hij aan zijn mouw getrokken. ‘Jos, jij hebt nogal eens geluk, sèg!’ Het was Rozeke, de door artritis krom lopende buurvrouw uit hun straat, die het hele gebeuren had staan bekijken. ‘Ach, Rozeke, dat is geen geluk, dat is gewoon een ouwe truc!’ en hij verklapte haar hoe hij het voor elkaar had gekregen. Rozeke begreep het en boog nog dieper bij het knikken. ‘Jos, kan je dat nog een keer doen? Voor mij?’ Op dezelfde manier had hij dus het tweede horloge gewonnen.