Het geheime leven van ‘de krak van Molderwood’
Opmars of teloorgang

Het verhaal noch zijn protagonist laten zich niet graag in een hoekje drukken. Maar het is interessant om te weten te komen waar hij uiteindelijk terechtkomt met zijn leven na een heel moeilijke kindertijd. Hoe kan John Adamski in zijn zoektocht van kwetsbaarheid terug een kracht maken en uiteindelijk effectief in zijn contacten in discotheek ‘The Red Ark van Molderwood’ terug voor anderen te zorgen? John Adamski is zoals vele anderen sinds kindsbeen af op zoek naar zijn reden van bestaan. Maar is de opdracht die hijzelf nu momenteel gesteld had wel uitvoerbaar, en hoe groot was zijn eigen draagkracht en veerkracht nog?

Als voormalig politieman en als beginnend schrijver probeert de auteur Joep Soete met dit verhaal niet weg te gaan van de dystopische harde realiteit waarin volgens zijn sombere visie, de samenleving alleen maar akelige kenmerken heeft. Het is een fictieverhaal met een menselijk gelaat en bovendien met een knipoog naar de actualiteit, dat persoonlijke ruimte laat voor existentiële vragen: wat is echt gebeurd, wat is fictie en wat is verzonnen op waargebeurde verzinsels? Zoals altijd overstijgt de realiteit elke vorm van fictie en uiteraard mag de lezer zelf bepalen wat hij leest in dit bijzonder verhaal. Maar een factchecker sturen heeft hier totaal geen zin.

Op een of andere duistere manier zat daar ook wel een vorm van verlangen naar conflicten, een verlangen naar de dood of gladiolen. J.J.Adamski was heel zijn leven geweld gewoon geweest. John was al lang niet meer bang van de dood, ‘So beat it!’Hij waagde ooit zijn leven voor wereldvrede en stond meerdere malen zelfs oog in oog met de dood, misschien heeft hij met momenten dood zelfs getart. Hij had zich sinds kindsbeen al lang verzoend met de dood. De dood was misschien wel het grootste nog onbekende avontuur voor hem.Het was eerder het leven waar hij voor vluchtte, waar hij bang van was. Maar gelukkig was John ook veerkrachtig en sterk als een kat met negen levens.‘Iedereen gaat dood, zonder uitzondering ‘, zei hij vaak. Zowat iedereen vreest pijn of de dood. Maar als de dood niet bestond zou zelfs het leven van J.J. Adamski zijn betrekkelijke schoonheid verliezen. Op een gegeven moment had hij zichzelf niets meer toegestaan om wat dieper, gretiger en uitbundiger te leven. Misschien kon je soms beter gewoon sterven dan eeuwig in het vagevuur te moeten leven, was toen een van zijn motto’s. Zijn stervensuur was dan ook niet te voorspellen en er was wellicht ook nooit het juiste moment voor hem om te sterven. Het juiste uur voor zijn dood kon nog gaan van betrekkelijk veraf tot onwaarschijnlijk dichtbij, zoals vorige week bij dat schietincident, hier op de parking van ‘The Red Ark’. Anderzijds had hij ook geen zin meer om een of ander offerlam of martelaar te zijn in een oorlog van anderen. Maar zelfs hier aan de inkom van discotheek ‘The Red Ark’ kon één genadeloos nekschot van een lafhartige dader ook voor hem fataal zijn. Dat was inmiddels al wel gebleken.