Samenvatting
Sara is onze heldin in dit verhaal. Sommigen zeggen dat ze een heks is, anderen denken dat ze een engel is, maar de meesten geloven dat ze een Wisselkind is; een elf van eeuwig leven en schoonheid. Tenminste, dat is wat haar vrienden in de zeventiende eeuw beweren.
Eigenlijk is Sara een beetje naïef en heeft ze weinig van het leven gezien totdat ze door haar zus en grootmoeder naar Frankrijk wordt gestuurd om Frans te leren.
Als ze op het landhuis aankomt, blijkt de cursus een bijzaak en wordt het onmogelijke mogelijk. Sara wordt tegen haar zin naar de zeventiende eeuw gestuurd.
Haar missie is duidelijk: red de edelman en ontdek waar hij zijn schat heeft verstopt!
Over de auteur
Sonja Kouwenberg is in 1965 in Leiden geboren en woont nu in het Groene Hart. Door haar reizen door Europa heeft ze veel mooie plekken gezien, maar in 2000 pakte ze haar koffer uit in de Ardèche in Frankrijk, waar ze twaalf jaar werkte en woonde. Sinds haar jeugd fantaseert ze graag over het Franse leven in de zeventiende eeuw. Dit werd de inspiratiebron voor de trilogie Sarah. De weg naar het zuiden is haar eerste boek.
Inkijk
Ik haalde diep adem en liep naar buiten, de sneeuw in. Tijdreizen is wel het laatste waar ik in geloof en ik slaap waarschijnlijk ergens in mijn eigen eeuw, probeerde ik mezelf de moed in te spreken om door te gaan. De tombe stond tegen een grote kerk en de tuin eromheen was groot genoeg om overdag je hond uit te laten. Er stonden een paar bomen, maar zonder bladeren eraan was het een kale boel. “Welkom in de 17e eeuw, Sara!” zei ik hardop. “Laten we op zoek gaan naar de Pont Neuf.” Gelukkig was het midden in de nacht zodat niemand me kon zien, want het voelde alsof ik op privéterrein liep en ik probeerde er zo snel mogelijk vanaf te komen. Zodra ik in een steeg kwam, zocht ik zonder na te denken mijn mobieltje om op Google Maps te kijken. Al snel kwam ik erachter dat dat geen zin had, want zelfs als ik mijn mobieltje bij me had gehad, zou ik toch geen bereik hebben. Aan het eind van de steeg vond ik een grotere straat en ik sloeg willekeurig af naar rechts. Ik liet de kerk achter me. Ik was nog nooit in Parijs geweest en ik had geen idee waar ik was. Hoe kunnen mensen hier hun weg vinden met al die kleine straatjes die allemaal op elkaar lijken? In de verte hoorde ik tromgeroffel en mensen leken te zingen en te juichen. Ik was helemaal vergeten dat het oudejaarsavond was en na ongeveer tien minuten lopen, zag ik de Seine met de Pont Neuf voor me. Op de brug waren mensen aan het feesten en dansen. Voor ik het wist, pakte een jongeman me vast en danste met me rond tussen de mensen die vrolijk meelachten. Iedereen was blij en opgetogen. Zo vierde ik het begin van het jaar 1665.
