Het pretentiefestival
Het wonder van de non-dualiteit

Schrijven is een standpunt innemen, er wordt vastgelegd en bevroren dat wat per definitie vloeibaar en bewegend is, het leven zelf. Het heeft iets onmogelijks omdat het altijd een afgeleide is. Toch is hier een poging de universaliteit om ons allen heen en die alles bindt proberen te vinden en is het waard te zoeken? Het is rammelen aan de poort van het onbevattelijke. Nochtans ijdel en vol pretentie maar één volledig resonerende zin zou voldoende zijn in deze.
Er kan maar één werkelijkheid zijn en het zoeken ernaar, standvastig, moedig en compromisloos, leidt zeker niet altijd naar het kennen ervan.


Natuurlijk is de schrijver schatplichtig aan de non-dualiteit, wie niet! Wat zou er anders kunnen zijn?

De man, de schrijver is geboren in Amsterdam Noord. Hij groeide erop toen daar nog volop ruimte was in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Hij doorliep de 5e LTS, een ambachtsschool waar zijn levenslange liefde voor houtbewerken ontstond. Na zijn studie bouwkunde en weg en waterbouwkunde aan de MTS koos hij echter pertinent voor een totaal andere richting, namelijk de psychiatrie. Zijn zoektocht en verwondering over de menselijke geest nam hier vooral een aanvang. Hij wilde graag weten hoe het nou toch zit met de grote levensthema’s als: wie ben ik zelf nu werkelijk, waarom zijn we hier op aarde, wat is liefde en bestaat god? Een decennialange leertocht van het leven heeft uiteindelijk geleidt tot het opschrijven van deze tekst.

Oom

Heiner kocht een goedkoop tweedehands stemmig colbertje bij de kringloop om aan te trekken bij alweer een definitief afscheid van een familielid.
Ach lieve en creatieve man, wat lig je daar enkel nog lichaam te zijn, niemand meer te zijn, geestloos. Alleen de vorm is er nog en die blijft ‘even nog’ exact hetzelfde maar een omhulsel en karkas nu. Waarheen toch is zo plotseling die nu afwezige aanwezigheid? Zeker voor altijd weg, ten minste zover het ooit echt aanwezig is geweest.
Waren het echt allemaal schijnvertoningen van kundigheden, aangeleerde dingen, intenties, spontane grappige impulsen en allerlei goedbedoelde neigingen. Welke innerlijke vrede en bewustwording heb jij de wereld kunnen schenken en was er een bijdrage aan dat werkelijke doel geleverd? Maar ach, wat kon je meer doen, behalve een open en ruime intentie geweest te zijn.
Het was niets mijn vriend, hoewel je graag het tegenovergestelde zou wensen te geloven. Jouw gedroomde en gefantaseerde verbeelding had een loopje met je genomen en je dacht dat je iemand was. Het was allemaal niet zo groot en belangrijk dan je wel had gewenst, maar dat het absoluut niets was, zou onacceptabel geweest zijn! Nu je blijkbaar weg bent als levend was er die vergissing nog over die door de zintuigen abusievelijk voor jou werd aangezien. Nu kon jij zelf zien en weten dat het altijd al niets voorstelde, minder dan een koude steen. Waar was je verliefd op, geïrriteerd en kwaad over, wie liep er steeds voor je in de weg en wist er zo goed de richting?
Ach vergeef mij die dit alles gelooft als waar, de onmiddellijke kleinheid doemt zich ook zo pertinent en dwingend op en in zijn onbegrensde aandachtbehoefte gaat het grotere geheel verloren en wordt deze beleeft als niet bestaand.