Déjà vu

Als Davina, die net in Frankrijk is komen wonen met haar familie, wat rondneust in haar vaders kantoor vindt ze wat rare documenten. Davina gaat op zoek naar de waarheid hierachter en ontplooit zich in haar nieuwe woonplaats. Ze leert niet alleen haar nieuwe vriendin Claire kennen, maar ook de knappe en mysterieuze Dante. Wanneer ze op een dag 's avonds laat alleen in een donkere steeg loopt, gebeurt er iets waardoor de hele waarheid over haar familie wel eens uit zou kunnen komen.

Dionne, Eva, Jasmijn en Agnesa zijn vier tienermeiden. Ze vonden elkaar toen ze hun profielwerkstuk in 5 havo moesten maken. Ze hielden alle vier van lezen en besloten samen een boek te schrijven. Déjà vu is hun eerste geschreven boek, maar ze hopen later in hun leven ook individueel te kunnen gaan schrijven.

Het was een perfecte dag. Mijn vader had een ijsje voor mij gekocht bij de benzinepomp, nadat ik er urenlang om had gezeurd. We stonden voor het rode stoplicht en ik keek naar buiten terwijl ik aan het ijsje likte.
En toen gebeurde het. Zomaar. Een grote zwarte auto met geblindeerde ramen stopte naast onze auto. Het achterste raam ging langzaam omlaag en daar zat een man. Hij had lang grijs haar in een paardenstaart en een korte, grijze baard. Zijn ogen waren donker, bijna zwart. Eerst zag ik het niet, maar toen ontdekte ik dat hij een pistool in zijn hand had. Het was niet een heel groot pistool, maar dat maakte niet uit. Het was genoeg om iemand mee te doden.
Van wat er daarna gebeurde kan ik mij niet heel veel meer herinneren. Ik hoorde mijn vader schreeuwen: “Dante, bukken!” en dat deed ik.
Verscholen achter de autodeur, zat ik, een kleine jongen met een smeltend ijsje in zijn hand, te huilen. Het jongetje dat een minuut later zijn moeder in de stoel zag liggen, met een kogel in de zijkant van haar hoofd, haar bloed gutsend over haar witte bloesje. Het jongetje dat zijn moeder nooit meer zou zien. Het jongetje dat dezelfde avond een nachtmerrie kreeg en de avond daarna en daarna en daarna, dat steeds weer hetzelfde meemaakte, een oneindige nachtmerrie.
Datzelfde jongetje is nu bijna een man geworden. En die man ben ik. Ik heb nog steeds dezelfde afschuwelijke dromen, nog steeds kan ik niet in slaap komen, uit angst voor die nachtmerrie. Dezelfde man die er nu alles aan gaat doen om te voorkomen dat de geschiedenis zich zal herhalen.