Opgejut

Echtpaar Victor en Babbett Evenblij combineren grillige gastronomische dromen met ultra ambitieus personeel. Een giftige combinatie die hun restaurant De Wezenputten op een afgelegen plek op Texel Michelin sterren oplevert tegen een extreem hoge prijs.
Nadat strandjutter Sjef een lugubere vondst doet bij paal 29 weet iedereen op het eiland het zeker: niets is wat het lijkt daar op de Wezenputten.

Enne Koens, schrijfster, winnaar bronzen griffel: "Wat een spannend eiland verhaal! Maartje schreef het op uit monde van dieren en mensen. Haar verhaal meandert over Texel, op weg naar een afschuwelijk slot.”

Schrijver Maartje Pierhagen, van jongs af aan gefascineerd door het maken en vertellen van verhalen, combineert haar schrijverschap met haar werk als communicatie-adviseur. Dit is haar tweede boek en eerste thriller. Haar creatieve brein staat nooit stil en deelt ze graag met anderen.
De Cocksdorp op Texel is al tien jaar haar rustpunt in hectische tijden; daar en in de Slufter worden ideeën geboren en uitgewerkt, zo ook dit verhaal.
Eerder verschenen: Groene Koffie, het land van mijn broer - ISBN 9789402122435

-- SUZETTE, serveerster De Wezenputten –

31 jaar, ongetrouwd, helpt Sjef elke twee weken, Texelaar
‘Heerlijk,’ de zon verwarmt alles wat ze doet vanachter de grote glazen pui. Soms, zeker zo in het voorjaar als de bomen lichtgroen kleuren en de lucht vol gekwetter is, zijn de uren tussen vier en zes magisch. Dan dankt ze moederoverste op haar blote knieën dat zij hier mag werken. De rust in de eetzaal, het witte strakke damast op de tafels, de glanzende glazen en felgekleurde kandelaars van gesmolten aangespoeld plastic zorgen voor een glimlach rond haar lippen. Een glimlach die ze veel te weinig laat zien, omdat ze weet dat dit haar zwakte is. Gasten behandelen haar eindelijk hetzelfde als de serveersters, een enkeling zet nog een kinderlijke stem op als die haar een vraag stelt. Dat verandert allemaal zo weer als ze teveel glimlacht.

Het schikken van de bloemen is vandaag een toegift. Ergens in haar achterhoofd ligt iets te broeden, maar het is nog in zo’n pril stadium dat zij er geen aandacht aan schenkt. Het heeft te maken met Ralf, en iets in de kelder en dat hij schrok, dat schiet door haar hoofd, maar is ook zo weer weg. Ralf weet altijd raad, maar ze heeft hem nooit vertrouwd met zijn liefde voor mevrouw en voor die Xavier. Sjef zegt het ook steeds: “Twee mannen samen in één huis geeft alleen maar gedonder en dan is die ene ook nog een buitenlander.” Als ze kon fluiten had ze het gedaan, al was het alleen maar om dat zoemen in haar hoofd te stoppen. Zo verwarrend dit allemaal.