Opgejut

Binnen 2 dagen heb ik – bijna – in één ruk en met veel plezier het spannende verhaal "Opgejut" van Maartje Pierhagen gelezen. Wat heeft zij op een leuke, vlotte en prettige wijze dit mysterie ontrafeld en daarbij nog voldoende ruimte gelaten voor de lezer de verschillende 'scenes' haast voor je eigen ogen te zien afspelen en daarop voort te mijmeren. Leuk die hoofdstukken waarin zij dieren (hond, poes en zeemeeuw) het woord laat voeren en de lezer meeneemt om ook vanuit hun perspectief naar de gebeurtenissen te kijken. Overigens is die perspectief wisseling tussen de verschillende hoofdpersonen in het verhaal ook heel mooi en boeiend en levert de lezer zo een compleet beeld rondom de lugubere mysterieuze vondst bij Paal 29 op Texel. En zo verhelderend die epiloog, maar die moet je - om de spanning op te bouwen en te behouden - dus ook echt als laatste lezen, net als de laatste omkaderde tekst (artikel in de Telegraaf van 10 april 2018).
Dus pak dit boek, begin gewoon voorin met lezen van die boeiende verhaal, laat je verwonderen en meeslepen in de verschillende perspectieven. Maar schiet niet meteen naar de laatste pagina’s – en laat ook niet per ongeluk je oog daarop vallen – behalve als je kickt op spoilers.

Maartje Pierhagen zoekt op Texel regelmatig de rust op. Dit Waddeneiland was haar inspiratiebron voor haar eerste thriller, Opgejut. De coverafbeelding, gemaakt door de auteur, roept een onheilspellende sfeer op.

De originele opbouw van het verhaal intrigeert meteen. Zowel eilandbewoners, een hond, een kat als een meeuw komen aan het woord. Ook menukaarten en krantenartikels uit de Telegraaf en Texelse Courant zijn in het verhaal verwerkt.

Maartje Pierhagen weet meteen de spanning op te roepen in het eerste hoofdstuk. In april 2018 doet strandjutter Sjef een vreemde vondst bij paal 29 en een de zilvermeeuw is getuige van een vreemd voorval. Pas op het einde van het verhaal komt de lezer te weten wat Sjef en de zilvermeeuw hebben ontdekt. De auteur duikt eerst een paar jaar terug in de tijd. Babbett en Victor hebben het vasteland ingeruild om zich op Texel te vestigen en restaurant De Wezenputten uit te baten. Zij is welbespraakt, kordaat en knap. Hij is eerder teruggetrokken, staat het liefst achter zijn kookpotten en heeft een warme persoonlijkheid. Samen hebben ze de ambitieuze droom om binnen de drie jaar twee Michelinsterren te bemachtigen. De eerste ster is snel binnen. Als een tweede ster uitblijft wordt Victor zwaar onder druk gezet door Babbett, waardoor hij er bijna de brui aan geeft. Maar er is ook iets mysterieus aan de hand met Babbett. Waarom zondert zij zich steeds meer af? Het gaat met beiden bergafwaarts, er gebeuren bizarre dingen en er worden ingrijpende beslissingen genomen.

De tijdsperiodes en personages worden goed weergegeven bij het begin van elk hoofdstuk. In mooie kleine zijverhaaltjes komt de lezer meer te weten over andere eilandbewoners. Oebele, een oudere en sympathieke tuinman, zorgt voor de groentetuin van De Wezenputten. Hij onderhoudt een mooie vriendschap met Sjef, de jutter. Later neemt Jitske de taak van haar vader Oebele over. Haar beweegredenen om terug naar Texel te verhuizen, worden fijn in Opgejut verwerkt. Dan is er ook nog Suzette, de hulp in de bediening van het restaurant, die zeer opmerkzaam en gevoelig is. En Souschef Ralf en zijn vriend Xavier zijn een beetje gefrustreerd omdat hun toekomstdroom niet schijnt te lukken. Of toch wel?

Maartje Pierhagen zorgt op tijd voor nieuwe onthullingen, zodat er steeds een lichte onderhuidse spanning voelbaar is. Hoewel er een vleugje humor aanwezig is, wordt het verhaal toch steeds grimmiger. Opgejut is een spannende psychologische roman waarbij het gevoelsleven van de personages een belangrijke rol speelt. Als het leven niet helemaal verloopt zoals verwacht en als je tegenslagen te verwerken krijgt, is het belangrijk om te blijven geloven in je eigen waarheid. Het slot bevat een heftig thema en als lezer blijf je daardoor een beetje beduusd achter.

Dit korte verhaal, 144 bladzijden, is in een paar uurtjes uit te lezen. Het is wel spijtig dat er kleine taalfoutjes over het hoofd zijn gezien. Maar de originele opbouw en vlotte schrijfstijl maken er zeker een fijn geheel van!