Van God Verlost
Memoires van een vader over adoptie van drie dochters, een groot verlies, het christelijk geloof en kerkverlating

Memoires van een vader over de adoptie van zijn drie dochters en (traumatische) gebeurtenissen in hun gezin.
De auteur was meelevend lid van een kerk en stelde steeds kritischer vragen over het geloof, de Bijbel, de kerk en het bestaan van (een) God. Is de Bijbel altijd ‘waar’ en kun je een andere leeshouding aannemen dan alleen een theologische?
Het boek geeft een inkijkje in gezin, relatie, liefde en persoonlijke twijfel aan het geloof. Het is van binnenuit de kerk geschreven.
Via gedachten en persoonlijke ervaringen, geschreven met kennis en emotie, neemt de auteur de lezer mee naar een belangrijk besluit en positieve veranderingen in zijn leven en zijn gezin.

De auteur is opgegroeid in een gereformeerd gezin. Hij bekeerde zich, na een persoonlijke ervaring, op jonge leeftijd tot het christelijk geloof. Bij zijn eerste huwelijk sloot hij zich aan bij een van de Christelijke Gereformeerde Kerken.
Hij en zijn partner waren lang positief christelijk.
Na een moeilijke periode van kinderloosheid besloten hij en zijn partner drie kinderen te adopteren uit China. Verrijkende ervaringen waarmee zijn gezin werd uitgebreid.
Inmiddels is hij vader van vijf kinderen in een samengesteld gezin.
Langzaam toewerkend naar zijn naderend pensioen, kwam er meer tijd om memoires te schrijven over belangrijke gebeurtenissen in zijn gezin en over het christelijk geloof.

Onderweg erheen zei ik: ‘We gaan daar bij het strand een kistje begraven. Een kistje waarin niets ligt. Er ligt niks in.’ Een afscheid en begrafenis dus van... niemand.
Dit was een afscheid van iets of iemand waarnaar wij verlangden maar nooit te zien kregen. Het voelde als een definitief afscheid van een verlangen. Een afscheid van een hoop. Een afscheid van een gedachte aan een ander en rijk leven met kinderen. Een verzoening met de gedachte aan een verder leven zonder hen. Een afscheid van een wens en een verzoening met een voorgezet leven.
-----
‘She can walk! Look mister en missis vendenDoel, she can walk.’ De nanny van het kindertehuis in de Zuid-Chinese stad Wuzhou die zojuist met onze dochter op de arm in ons blikveld was verschenen, liet haar los en de kleine meid liep met haar armpjes omhoog waggelend mijn kant op. Op mijn hurken zittend ving ik haar op, even een lekker knuffeltje, draaide haar om en liet haar weer lopen naar de lief glimlachende nanny.
-----
Lieve dochters,
Dat geloof van ons dat was er. Dat was zeer bepalend voor het reilen en zeilen in ons gezinnetje.
Tijdens activiteiten met de kerk hebben we het echt leuk gehad met allemaal zeer aardige mensen!
Het is je nu wel duidelijk geworden dat ik bij de kerk en het geloof steeds meer vragen begon te stellen.
Volgens mij is het goed om, als ik over jullie schrijf, ook over al die geloofsvragen en twijfels te schrijven.
Als ik over jullie komst naar Nederland schrijf, dan moet het vanzelf ook over ons vroegere gezin gaan. Als ik vervolgens over ons vroegere gezin schrijf, dan moet ik het ook over het geloof hebben, omdat dat toen heel erg ‘aanwezig’ was.