De gedichten in deze bundel gaan gedeeltelijk over de beide ouders van de auteur die vlak na elkaar in een verzorgingshuis zijn terechtgekomen. Van daaruit zijn de verhalende gedichten voortgekomen. Ze gaan over beginnende dementie en de kwetsbaarheid van de mens in het algemeen. Over de laatste woonplek voor ouderen op leeftijd, waar achter elke deur een verhaal over de dood afwisselt met een lach.
De gedichten nemen je mee in een wereld van gedachtengangen die gaan over natuur, muziek, nostalgie, fictie, levenservaringen en observaties. Soms met een lach maar soms ook met een traan. De gedichten zijn puur en vanuit emotie geschreven. Ze roepen gevoelens op die lang verborgen hebben gezeten en sommige gedichten geven de lezer stof tot nadenken.
José Poncin (1956, Den Haag) is al vanaf haar vierde jaar vegetariër en heeft altijd moeite gehad met het doden van dieren. Ze was al jong geïnteresseerd in de dood en begreep niet waarom zoveel mensen in armoede moesten leven.
Ze heeft diverse banen gehad maar uiteindelijk werd ze fulltime huisvrouw.
José is getrouwd en heeft een dochter, zoon, schoondochter, schoonzoon en vier kleinzoons. Ze is vrolijk en een beetje gek zoals de kleinzoons zeggen.
Maar vooral begaan met mens, dier en wat zich op de wereld afspeelt.
Muziek en dansen horen ook in haar leven maar dat is niet zo gek daar ze met een muzikant getrouwd is.
