Vera en het grote huis

Onderweg in de trein naar kennissen in Sittard, ontmoet Vera meneer Van Hoebrichts. Ze raken aan de praat en ze vertelt hem iets over haar verleden. Hij nodigt haar uit in zijn huis. Als Vera er een keer naar toe gaat ontmoet ze daar de tuinman. Na een poos neemt ze haar intrek bij meneer Van Hoebrichts.
Als er zich iets voordoet slaat Vera op de vlucht.
Waardoor slaat ze op de vlucht? Komt dat door de tuinman of door de verslaving waar liever niet over gesproken mag worden? Wat voor een boodschap heeft Vera en bij wie schuift ze aan tafel?

Gunnel ten Have is mijn naam en ben geboren in het hart van
s-Heerenberg. Op mijn 21e verliet ik de stad om mij te vestigen in een dorp een aantal kilometer verderop. Mijn twee kinderen zijn inmiddels uit huis en ik ben een trotse oma.
In mijn verleden heb ik in het magazijn en kantoor gewerkt bij dezelfde firma. Zowel in Duitsland als Nederland, tot ik mijn kinderen kreeg. In die tijd heb ik niet gewerkt. De jaren erna heb ik in de thuiszorg gewerkt als huishoudelijke hulp. Sinds een aantal jaren ben ik thuis en doe een paar uur in de week aan vrijwilligerswerk.

Bijna doordringend keek hij me aan en knikte een paar keer.
Hij heeft gelijk, dacht ik.
Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht en op die van mij ook.
Het zag er in een keer heel anders uit.
Sittard naderde en ik zou daar op gehaald worden door Tiny. Jammer dat ieder onze eigen weg zou gaan. Vreemd dacht ik, dat ik dat dacht.
Plots stak hij zijn hand in zijn jaszak en haalde er een kaartje uit.
“Dit is mijn adres,“ zei hij. “Het is hier in de buurt. Als je zin hebt in een gesprek. Of misschien kan ik je verder helpen, als je weet wat voor werk je zoekt en waar je een woning wilt gaan zoeken."
Beduusd en verbaasd nam ik het kaartje van hem aan. Dit had ik niet verwacht.
“Het is een groot huis en ligt iets van de weg af. Er is altijd wel iemand thuis. Kom gerust langs. Dat zou ik heel fijn vinden,” zei hij heel vriendelijk.
Mijn glimlach was oprecht naar hem. “Dat zal ik zeker een keer doen. De eerste dagen niet. Heb de tijd even nodig.”
De trein stopte en we verlieten de trein. Op het perron nam hij mijn hand in de zijne en legde er zijn andere hand er bovenop. “Tot ziens, Vera. En ik ben blij, dat ik je heb mogen ontmoeten.”
Daar was ik het helemaal mee eens. “Ik kom zeer zeker weten.”
“Mooi. Ik kijk er naar uit. Doe het kalm aan en geniet eerst hier van de rust en de mooie omgeving. Daarna zie ik je wel.”
Vanachter riep Tiny mijn naam. “Vera, Vera.” Ik keek om en zwaaide naar haar.
Draaide mijn gezicht weer richting meneer Van Hoebrichts. Hij was al verdergelopen.