Witte roos

Debora heeft haar toekomst uitgestippeld: ze wil naar de theaterschool. Maar als ze op een eindexamenfeest een mysterieuze, bloedmooie en intrigerende man ontmoet, komt alles op losse schroeven te staan. Kiest ze voor haar uitgestippelde leventje of laat ze zich meevoeren door deze man die een gevaarlijk geheim met zich meedraagt?
Een gevaar op leven en dood.

Daphne Kamerman is theatermaker. Daarnaast is zij drama docent en docent Engels op een middelbare school. Ze werkt met jongeren en is sinds haar jeugd gek op vampierverhalen.
Ze woont al meer dan twintig jaar in Arnhem en heeft er bewust voor gekozen om het verhaal in Arnhem en omgeving te laten afspelen. Haar beschrijving van de stad, de gebouwen en omgeving geeft extra realisme aan dit fantasyverhaal.

Ik loop terug naar de vleesafdeling waar Martine met een klant staat te praten. Hij staat met z’n rug naar me toe. Hij is ruim een kop groter dan Martine, heeft een donkerbruin, kort, leren jack aan en heeft donkerblonde krullen die bijna tot zijn schouders komen. Er komt een bloedmooie vrouw aanlopen. Ze ziet eruit als iemand die straks naar een filmpremière moet. (...) Het is de meest aantrekkelijke vrouw die ik ooit heb gezien. Ze loopt naar de man die tegenover Martine staat en raakt zijn schouder zachtjes aan, alsof ze bij elkaar horen.
“Ik heb het hier wel gezien, Sebas,” zegt ze met een zachte stem, waarmee ze zeker haar brood verdient. Want deze vrouw is óf fotomodel óf zangeres, dat kan niet anders.
De man draait zich naar haar toe en ik schrik, want die glimlach en ogen ken ik. Bas draait zich nu naar mij, alsof ik naar hem geschreeuwd heb. Hij kijkt me aan, glimlacht en kijkt weer naar de vrouw die naast hem staat.
“Heb jij nog boodschappen nodig, Hannah?” zegt hij met zijn diepe warme stem.
De vrouw kijkt naar mij. En als ik net al geschrokken ben omdat ik Bas herkende, voel ik nu hoe mijn maag in een blok ijs verandert bij de blik van de vrouw. Ze knijpt haar ogen samen en haar blik is er één van pure haat.
“Nee, hier hebben ze niets waar ik wat aan heb,” zegt ze sarcastisch, terwijl ze mij aan blijft kijken. Ze balt haar vuisten, en de spieren in haar nek verstrakken. (...) Ik heb geen idee wat ik haar heb aangedaan om deze reactie op te roepen. Ik kijk weg, maar voel dat ze nog steeds naar me kijkt.