Gekneusde peren

Opgroeiend met een boosaardige moeder leert Paul Rooskens dat hij geen recht van spreken heeft. Hij verpest alles voor zichzelf. Zijn zus, en enige houvast, verlaat hem op vroege leeftijd. Als zijn moeder plotseling overlijdt, zoekt Paul een weg om zich te ontwikkelen. Hij worstelt met gevoelens van woede, agressie, hunkering naar liefde en het streven iemand te zijn. Een oudere vriendin leert hem de liefde kennen. Als ook zij hem verlaat, besluit hij in psychotherapie te gaan. Welke wending geeft zijn nieuwe liefde Ellen zijn leven?

Gert Wesselink heeft een achtergrond in de psychologie en is al vele jaren als ondernemer actief met het produceren van educatieve multimedia en softwareontwikkeling. Gekneusde peren leest als een waargebeurd verhaal, maar is verre van autobiografisch. In dit poëtische debuut grijpt de auteur terug op de psychologie en gebruikt hij zijn geboortestad Deventer als decor in meerdere scènes.

Mij noemden ze De Stille. Ooit ging ik op school zonder te vragen naar het toilet. Ik durfde in de klas niks te vragen. “Ga maar naar huis,” beet juffrouw me toe, toen ik terugkwam. “Je moeder zal hier blij mee zijn. Zonder toestemming je eigen gang gaan!” Ik sputterde tegen, maar juffrouw schudde nee en wees naar de deur. Wilde ze dat ik in mijn broek deed? Ik moest gewoon poepen en piesen. Toen ik moeder vertelde waarom ik eerder thuiskwam, zei ze: “Het recht van spreken moet je verdienen met het goede gedrag!” Het klonk als een order en orders van moeder volgde ik op, daar deed ik mijn stinkende best voor. Maar wat was goed gedrag? “Ga naar je kamer,” schreeuwde ze. Ik holde de trap op en puzzelde hoe ik het recht van spreken kon verdienen, maar als kind kreeg ik dat plaatje niet compleet. Ik begon tegen mezelf te spreken. Ik voerde gesprekken met de vogels en de bomen. Zelfs met grassprietjes kon ik praten. Grassprieten zijn bang voor de grote voeten van mensen en voor ronddraaiende metalen messen en ze houden van de zachte pootjes waarmee vlinders aan ze kriebelen. Tegen mensen zweeg ik. Iedereen was tegen me.
Ik leefde in een eigen wereld, een koud en nat schemerig bos met valkuilen.
...
De engel streek haar hand over mijn kraag, alsof er poedersuiker van een oliebol op was gevallen wat ze wilde wegvegen, alsof ze me al jaren kende. “Mooi mannetje,” zei ze zachtjes. Haar stem rinkelde als een rollende diamant in een porseleinen schaaltje. Loep, loep, loep zo zuiver met een heel licht Gronings accent! Alle haartjes op mijn lichaam trilden in harmonie met het kippenvel op mijn armen en brachten me van het ene op het andere moment volkomen in de war.