Alleen?!

Jackie en Lotte zijn beiden weeskinderen en proberen zich zo goed mogelijk te redden. Hoewel ze dit op verschillende manieren doen, raken ze toch met elkaar verbonden. Ze komen elkaar tegen op de plek waar ze werken en sluiten daar vriendschap. Maar in die vriendschap verlaten de meiden elkaar wel eens...

"Ik ben geboren op 13 november 2001 in Den Haag en doe wel wat aan kunst. Zo zit ik op klassiek ballet en moderne dans en speel ik viool. En natuurlijk hou ik ook van schrijven, anders had ik geen boek geschreven. Maar meestal bleef het bij korte verhaaltjes die ik dan toch weer verprutste. 'Alleen!?' is mijn eerste, echt lange verhaal en ik ben heel trots dat ik nu een echt boek heb geschreven."

De volgende dag meldde ik me vroeg op de werkplaats, maar dit keer was er al iemand. Ik had haar nog niet eerder hier gezien. Ze was blank en in mijn geheugen zijn blanken altijd rijk en wij (zwarten) arm. Ook had ze lange blonde haren, die wapperden in de wind.
Toen ik aankwam keek ze even op en ging ver­volgens weer door met waar ze mee bezig was. Ik ging ook aan het werk en we werkten zwijgend verder, totdat zij op een gegeven moment de stilte verbrak. Op een bijna bekakte toon zei ze: "Wat doe je hier?"
Het leek wel alsof ze me weg wilde hebben. Kattig antwoordde ik: "Dat kan ik beter aan jou vragen." Nadat ik dat had gezegd zag ik dat ik een zwakke plek had geraakt. Toen begon ze te vertellen. Haar hele verhaal van begin tot eind. Met open mond luisterde ik.
"We hadden het prima thuis. Misschien zelfs iets te goed om waar te zijn. Bijna elke dag kwam vader thuis met weer iets ingenieus aan middelen. Uiteindelijk hoefde moeder ook niet meer te werken. Ik was zo gelukkig in Natio. Tot we plots naar hier verhuisden. Ons huis was naast die stinkende krottenwijk. Eergisteren ontstond er daar brand, ook ons huis brandde af. Samen met pap en mam."
Het meisje barstte in tranen uit. Niet veel daarna huilde ik mee. Toen we een beetje gekalmeerd waren, vroeg ze waarom ik ook huilde. En toen barstte ik los. Ik zei razendsnel: "Mij is dat ook gebeurd, ik woonde in die krottenwijk. Hoe durf je dat een stinkende krottenwijk te noemen. Ik ben door die brand wel alles verloren. Jij hebt tenminste nog iets."
"Wat dan?"
"Jij erft tenminste nog een smak geld. Ik heb niet eens één rooie cent."
We gingen weer zwijgzaam verder met hakken.