Morten, heer en meester
Misbruik door de sportleraar

We gaan terug naar Kevin, Geeske en het stel. ‘Maar onze liefde kent toch geen grens, Romy?’ vraagt de man.
‘Nee. Zeker geen leeftijdsgrens’, antwoordt het meisje. ‘Nietwaar, Morrie?’ Kevin schudt zijn hoofd. ‘Wat hondsbrutaal!’ roept hij. ‘En waarschijnlijk gaan ze zoe…’
‘Niet waarschijnlijk!’ reageert Geeske. ‘Kijk!’ Morten en Romy geven elkaar een kus. Het blijft echter niet bij één kus. Er komt nog eentje. En weer één. En nog eentje. Uiteindelijk zijn de twee waarnaar Kevin en Geeske aan het kijken zijn aan het tongen.
‘Die brutaliteit…’, fluistert Kevin. ‘Godverdomme. Die Morrie heeft lef!’
‘Ik mag hopen dat Morten geen partner heeft’, antwoordt Geeske. ‘Anders is hij gewoon aan het vreemdgaan.’
‘Niet zomaar ‘‘vreemdgaan’’, hij gaat vreemd met minderjarigen!’ Morrie en Romy zijn klaar met tongen. ‘Dat smaakte goed’, zegt Morrie. ‘Jouw lippen smaken echt naar meer.’
In de tijd dat Morten en Romy tegen elkaar lieve woorden zeggen, gaan Kevin en Geeske weg. Ze verlaten de brandgang. Eenmaal de brandgang uit valt hen wat op. ‘Nicolaas is er niet, Kevin’, zegt Geeske.
‘Hè? Waar is hij dan?’ vraagt Kevin.
‘Ik heb geen idee. Misschien is hij doorgegaan met spelen zonder ons.’
‘In dat geval vind ik het beneden alle peil. Wij zijn toch een team?’ De twee leerlingen zoeken zich een slag in de rondte. Maar waar in de directe omgeving ze ook gaan, Nicolaas is nergens te bekennen. Geeske pakt haar telefoon en belt hem. ‘Met Nicolaas Beets’, hoort hij hem zeggen.
‘Hoi, Niek, Geeske hier! Waar ben je?’
‘Ik ben nu op de Hunzeweg!’
‘Hunzeweg? Wat doe je daar?’
‘De prijs winnen.’
‘Maar…’
‘Het enige waarvoor jullie belangstelling hebben, zijn toevallig mensen die klef doen.’
‘Mijns inziens terecht! Bovendien: het zijn niet ‘‘toevallig mensen’’, Nicolaas!’
‘Ja, vast! Ik ga de tocht gewoon voltooien, of jullie dat willen of niet. Wat jullie gaan doen, weet ik niet.’
‘Maar Nicolaas, met ons…’
‘Laat me!’
‘Niek!’ Nicolaas belt af. Geeske zucht.