Sappelaars
en ons aller geluk

In Sappelaars en ons aller geluk beschrijft Jan hoe hij opgroeide, zich ontwikkelde en zijn belevenissen in het bedrijfsleven. Zonder wrok maar wel met een kritische blik en een beetje spot kijkt hij naar het verleden. U treft hier geen wetenschap van een hooggeacht econoom of andere wijsgeer aan. Nee, een gewezen metaalbewerker meende zich ook enige openhartigheid te kunnen veroorloven. De daadwerkelijke kennis van de werkvloer heeft hem beslist ondersteund bij het neerzetten van zijn verhaal. Bij het vastleggen van dat verhaal en de historie weet Jan ook nog geregeld een connectie te maken met de hedendaagse systemen en arbeidsethiek.

Jan Wijna werd geboren in Eindhoven. In een eenvoudig arbeidersgezin groeide hij op met zijn oudere broer en jongere zus. Na de lagere school doorliep Jan een technische vakopleiding. Hij behaalde er het vakdiploma voor metaaldraaier. Mede door een onrustig arbeidsbestaan haalde hij in 2002 zijn pensioen naar voren. Een jaar later, op zestigjarige leeftijd, beeindigde hij de werkzaamheden. In 2007 gingen Jan en zijn echtgenote in Drenthe wonen. Naast natuurverkenningen, tuinieren, leest hij graag en schreef hij ook dit boek.

Wel geraken wij gewoon in een tijdsgewricht waarin verschijnselen zoals simpelheid, burn-out en depressies het goed gaan doen. Vaker zullen de sappelaars tot ver in de middenklasse zich niet gehoord meer weten en veel ellende en angst gaan voelen. De aangevreten zorgplicht van overheden kan deze mensen in hun overlevingsdrang niet meer de helpende hand toesteken, nee, veel eerder ontmoedigen. Die zorgplicht is niet meer dan holle retoriek geworden en levert slechts nare keukentafelgesprekken met spionage naar eigen redzaamheid op. Gechargeerd, dat wel, maar desalniettemin een somber beeld en ik kan en ga het niet mooier maken!
Door mijn verleden weet ik dat mensen die amper de maand halen en altijd bezig zijn met de verdeling van karigheid zich dikwijls in de steek gelaten voelen. Zij hebben zich in hun wanhoop al lang afgekeerd van de ‘correcte’ politiek. Daarentegen zien we welgestelde mensen die zich wentelen in weelde en uitleven in allerlei netwerken. Een geselecteerde bovenlaag van ‘aristocraten’, zij die onder gejuich en met een onverstoorbare geleidelijkheid alle hinderlijke regels overboord hebben gezet en er tegelijk voor zorgen dat de sappelaars er de gehele dag door in beslag worden genomen. Die minder gelukzaligen dienen namelijk wel hun best te doen om het eigen ‘geluk’ overeind te houden. Zij slepen zich voort van baan tot baan om hun schulden af te kunnen lossen en moeten veel te hoge vaste lasten betalen. De ‘verlichte’ bovenlaag predikt dan tegelijk dat slechts prestaties tellen en wie daar te weerspannig in is, heeft zichzelf die armoede aangedaan. Kortom: eigen keuze, eigen schuld. In een dergelijk klimaat willen allerlei duistere consultancy- en nepdiensten wel gedijen. Dat bij de gelukzaligen in die samenleving de weerzin tegen het meebetalen van ‘ruimhartige’ sociale voorzieningen aanzwelt, mag geen verbazing wekken. Zij heb-ben er in hun euforie geen boodschap aan te weten dat het geluk van vandaag morgen verschrompeld kan zijn.