Ter nagedachtenis Treinramp Harmelen

Op 8 januari 1962 vond in Harmelen de grootste treinramp plaats in de Nederlandse geschiedenis, waarbij 93 mensen het leven lieten en 54 gewonden vielen. Het boek dient als monument voor alle slachtoffers en nabestaanden van deze treinramp. Het is een weergave van wat zich in die 5 dagen van 8 tot 12 januari in een gezin afspeelt wanneer een dierbare bij die ramp is omgekomen.Het geeft daarnaast een beschrijving van de omstandigheden van het gezin, de ouders en grootouders van vlak na de oorlog tot het moment van het ongeval en schetst daarmee tevens een tijdsbeeld van toen.

Hans Fictoor [Rotterdam 1943] is de zoon van Pieter Fictoor en Eufenia Klaarenbeek.Hij heeft 40 jaar gewerkt bij een bouwbedrijf. In 1967 is hij getrouwd en heeft een zoon en een dochter en twee kleinkinderen. Zijn zoon is meervoudig complex gehandicapt en woont in een instituut. Voor de oudervereniging verzorgt hij al meer dan 30 jaar de administratie.Bij het bouwbedrijf is hij 13 jaar voorzitter geweest van de Centrale en Europese Ondernemingsraad.

Op 16 april 2004 heeft de President-Directeur van NS, A.W. Veenman namens de Nederlandse spoorwegen het "Landelijk Monument Spoorwegongevallen" aangeboden aan mevrouw A. Brouwer, burgemeester van Utrecht. Het monument staat in het Park Nieuweroord, nabij kilometerpunt 0 in het spoorwegnet. Het is een plek waar nabestaanden van mensen die door ongevallen of andere trieste gebeurtenissen op spoorwegterrein om het leven zijn gekomen, hun dierbaren kunnen herdenken. Ik kan mij voorstellen dat de NS heeft gekozen voor een landelijk monument, omdat het lastig is om op elke plek waar mensen zijn omgekomen een monument te plaatsen. Aan de andere kant is het, wanneer je er zo nauw bij betrokken bent, een monument dat je doet denken aan de onbekende soldaat, terwijl de ‘soldaten’ bekend zijn. Ik ben van mening dat 93 doden en 54 gewonden aanleiding genoeg zijn om daar regelmatig even bij stil te staan. Telkens bij het zien van de jaarlijkse herdenkingen van de rampen die na 1962 hebben plaatsgevonden bekruipt mij een gevoel van onbehagen, alsof de nabestaanden van de ramp bij Harmelen in de vergetelheid zijn geraakt. Zij hebben nooit de mogelijkheid gekregen om net als bij de andere herdenkingen, jaarlijks even stil te staan bij dit tragische ongeval. Om die reden staan de namen van de doden achter in het boek vermeld. Omdat ik van mening ben dat mijn vader een bijzonder mens was en ik niet wil dat hij als onbekende ‘soldaat’ verdwijnt in de geschiedenisboekjes wil ik hem langs deze weg eren en uit de vergetelheid halen. Informatie en foto’s over het ongeval zelf, heb ik voor een deel uit publicaties in kranten en tijdschriften. Daarnaast wil ik u laten weten welke gevolgen deze tragische gebeurtenis had voor mijn familie maar vooral voor ons gezin. Het is voor een groot deel autobiografisch en schetst een tijdsbeeld uit eigen ervaring. Daarnaast beschrijf ik een stukje geschiedenis vanaf de geboorte van mijn ouders, zoals ik dat uit overlevering heb meegekregen.