Koppelmenu
Een onvoorwaardelijke vriendschap tussen een alzheimer- en boulimiapatiënt
- Prijs
- € 20 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Over de auteur
Productinformatie
- ISBN
- 9789463899826 / 978-94-638-9982-6
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 14-02-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 148
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik heb totaal geen enkele herinnering aan wat er gebeurd is voordat ik hier met die jongedame gearmd mijn straat in liep. Geen flard herinnering, niets. Ze lacht vriendelijk naar mij vanaf de keukentafel. Oh ja, koffie maken. Achter het tweede kastdeurtje dat ik open, staat een bus met grote letters ‘koffie’. Aan de binnenkant van het kastdeurtje hangt een houten vakje waarin filterzakjes zitten. Als ik het deksel van de bus draai, ruik ik verse koffie. Maar hoe moest dat ook alweer? Er moet water bij, dat weet ik zeker.
“Meneer, mag ik u helpen met koffie zetten?”
Ik draai me om, ze heeft een vriendelijk gezicht. “Graag, jongedame.” Met een opgelucht gevoel geef ik haar de koffiebus en het filterzakje. Ze pakt een glazen kan van het aanrecht en vult deze met water. Het water giet ze in een ding … ach ja … het koffiezetapparaat, natuurlijk. Even niet aan gedacht.
“Hoe sterk maakt u normaal de koffie?” vraagt ze, terwijl ze een schepje koffie in de filter doet.
“Een schepje voor twee kopjes.” Het komt er automatisch uit. Maar ik weet niet of dit klopt. Het was iets met één per twee. “Of kan het ook zijn dat het twee schepjes voor één kopje moet zijn?” vraag ik haar.
“Ik denk dat uw eerste ingeving de juiste is, meneer. Maar we weten het zeker als hij is doorgelopen. We hebben vijftig procent kans dat we een lekker kopje koffie krijgen. Dat is best veel, vijftig procent.” Ze glimlacht naar mij van oor tot oor. “Waar staan de kopjes?” vraagt ze.
“Ik zal ze wel pakken,” zeg ik. Gelukkig weet ik precies waar die staan. Als ik het kastdeurtje wil opentrekken, trekt mijn leren notitieblokje op het aanrecht mijn aandacht. In dat boekje schrijf ik iedere dag mijn geheugensteuntjes op. Voorin heb ik een kalender geplakt en zet ik een kruis door de dag voordat ik naar bed ga. De volgende dag controleer ik mijzelf door deze kalender met de datum op de krant te vergelijken. Verder schrijf ik bijzonderheden op die op een dag gebeurd zijn.