Dit is het eerste gedicht dat ik schreef nadat ik gebeld was door het ziekenhuis dat er geen zwangerschap was ontstaan. Het was de allerlaatste poging geweest die wij vergoed zouden krijgen via het ziekenfonds en dus ook de laatste kans op een zwangerschap voor mij. Op het moment dat het gesprek met het ziekenhuis klaar was en ik mijn telefoon weglegde, was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. En daarmee begon een periode van pijn, onmacht, ongeloof en verdriet. Maar ook een periode waarin ik het gevoel had behoorlijk gefaald te hebben. Een periode waarin ik vooral mezelf de schuld gaf van het niet ontstaan van een zwangerschap. Tegen beter weten in overigens, want ergens weet ik ook wel dat ik er alles aan gedaan heb om het wel te laten lukken maar toch bleef ik mezelf de schuld geven. Het gedicht pijn schreef ik om een uur of drie ’s nachts nadat ik tot die tijd had liggen huilen in bed. Pas nadat ik deze eerste emoties had geuit in dit gedicht lukte het mij om een paar uurtjes te slapen.
Pijn en verdriet
Het heeft niet zo mogen wezen
Het heeft niet zo mogen zijn
En dat nu te beseffen
Doet onnoemelijk veel pijn
Een droom had ik nog in het leven
Een droom die ook altijd een droom blijft
Die enkel nog kan gaan leven
Als hij in mijn slaap naar boven drijft
Nooit zal ik mogen ervaren
Hoe nieuw leven in mij groeit
Slechts vanaf de zijlijn
Heb ik mij daarmee bemoeid
Maar zelf zal ik nooit dragen
Nooit dat wonder mogen voelen
Een pijn die nu nog erg blijft knagen
En waardoor ik lig te woelen
Ik moet nu leren leven
Met pijn en verdriet diep in mijn hart
En ooit kom ik dat te boven
Ook al klinkt dat nu nog hard
