Bloeddate
en andere verhalen van zij die (nog?) geen dimensiër werden

Bloeddate bevat de belevenissen van personages die onafhankelijk van elkaar de voorbije jaren het licht gezien hebben in de schaduw van ‘Dimensiërs’.

- Ingrid en Kurt delen een lugubere hobby.
- De Zonderling schrijft een brief aan mensen die hij in zijn vorig leven kwaad gedaan heeft.
- Rupert heeft een drastisch verzoek voor Eïsé, de nimf van verlangen.
- Charlisse en Kraft moeten vechten voor hun liefdevol verstandshuwelijk.

“De verhalen en personages smaken naar meer, wat van deze bundel een perfect voorproefje maakt voor ‘nieuwelingen’, en een opwindende aanvulling voor wie Dimensiërs heeft gelezen!”

Han Lemahieu (1990) woont in Sint-Denijs-Westrem. Haar grootste passies zijn lezen en schrijven. Op haar achtste droomde ze er al van om de jongste schrijver ooit te worden. Deze droom werd op de lange baan geschoven om voorrang te geven aan studies en het halen van een rijbewijs. In 2018 verscheen haar eerste boek: ‘Dimensiërs’.

“Heer Von Gleichmacht?”
De schaamte verscheurde hem toen de zachte, onderdanige stem zijn titel uitsprak, alsof zij die sprak slechts een simpele dienstmeid was. Zijn hart bonsde in zijn keel en hij hief zijn hand op toen ze naar hem toe kwam. Hij kon de gedachte niet verdragen dat ze tegen hem zou spreken of glimlachen. Een kleine, oprechte, ietwat schuchtere glimlach. Hoe kwam het toch dat ze nog kon glimlachen? Hoe kon ze alleen al maar zijn aanblik nog verdragen?
Hij hoorde haar stem opnieuw, vragend: “Heer?”
Er klopte iemand op de deur van zijn slaapkamer en een andere, mannelijke, stem vroeg: “Heer Von Gleichmacht?”
Het was Hermann, een van de bedienden.
Voor hij zichzelf kon tegenhouden, vroeg Kraft: “Wat is er Herman?”
“De jonkvrouw wil u spreken.”
Tot zijn grote ergernis en wanhoop voelde Kraft zijn gezicht branden van schaamte en groeiende paniek. “Stuur haar weg. Ik… Ik ben ziek, ik kan nu niemand ontvangen.” Doordat angst zijn keel dichtsnoerde, klonk zijn stem toepasselijk hees maar hij wist dat het argument “ik ben ziek” een averechts effect zou hebben. Hij rilde en zijn benen werden slap terwijl de deurklink omlaag gedrukt werd. Hij was dankbaar dat hij nog steeds op zijn bed lag. Het idee dat hij zou flauwvallen terwijl Charlisse voor hem stond, misschien vergezeld door personeel, was ondragelijk. Hij hoorde Charlisse Herman opdragen een chirurgijn te halen en nadat de bediende vertrokken was, opende ze de deur van zijn slaapkamer. Angst en schaamte verlamden niet langer alleen zijn ledematen en zijn stembanden maar ook zijn wilskracht. Hij kon zichzelf er niet toe brengen om te protesteren tegen de ‘indringing’. Terwijl hij dit besefte, rilde hij, van de kou in plaats van verontwaardiging of ongeduld. Had hij koorts?
“Mijn echtgenoot.” Charlisse liep naar het bed toe, waarbij haar rokken om haar heen ruisten. “U ziet er bleek uit. Sta me toe.”
Kraft kon nauwelijks verdragen hoe onderdanig en oprecht bezorgd ze was. Hoe kon het toch zijn dat ze hem wilde áánraken?