Moorden in overvloed
Deel 1 uit de detectivereeks “Plaats delict Zoetermeer”

Duncan de Haas en zijn team moeten op jacht naar een seriemoordenaar, die mensen uit de medische wereld vermoordt en via dagboekfragmenten kijken we mee in het hoofd van die dader. In dit boek zijn ook zaken beschreven, die waarschijnlijk nog niet bestaan, maar die in de toekomst zeker tot het normale gaan behoren. We volgen ook het onderzoek van de recherche en de problemen, die daarbij komen kijken, zoals leidinggevenden die alleen kijken naar het aantal opgeloste moorden in plaats van waarheidsvinding. Hierdoor ontstaan natuurlijk tegengestelde meningen, die het oplossen van recherchezaken beslist niet ten goede komen. De ontknoping is overigens wel een enge gedachte.

Kees Hoefnagel werd in 1950 in Den Haag geboren en ging samen met zijn vrouw Corrie na hun huwelijk in 1983 in Zoetermeer wonen, want Den Haag was - ook toen al - vol. Na zijn pensionering (hij heeft bijna 50 jaar in de administratie gezeten) is hij gaan schilderen en detectives gaan schrijven. Momenteel werkt hij aan deel 4 van de reeks Plaats delict Zoetermeer. In eerste instantie schreef Kees de boeken alleen voor zichzelf, maar nu gaat het echt uitkomen. Mensen zeggen over Kees dat hij over een merkwaardige vorm van humor beschikt, dat in zijn boeken zeker tot uiting komt; van grappig tot macaber.

In de loop van de ochtend verzamelde ik opnieuw wat DNA en ander leuk spul, nu bij de voordeur en binnen in een in de wijk De Leyens gevestigde dierenwinkel, zonder dat dit werd opgemerkt door klanten van de winkel en voorbijgangers, die allemaal snel en haastig met hun boodschappen voorbij liepen, snel wilden afrekenen of alweer druk met hun mobieltje bezig waren met die dingen, die mensen op hun mobieltje nu eenmaal altijd deden. Ook de verkoopster van de dierenwinkel had het te druk om mij op te nemen. Zo dat zou ze weer wat aan het denken zetten, dacht ik, net als gister, opnieuw erg gelukzalig bij mezelf, terwijl ik inwendig weer moest grinniken bij het toch wel geweldige leuke vooruitzicht dat ook deze gave valse sporen mij weer gingen brengen. Hadden ze ook eens wat te doen, dat stelletje luie onbenullen bij de politie. Dus eigenlijk was ik een soort werkgever van de politie en dat is natuurlijk te gek gaaf, nietwaar. En iemand anders laten werken, dat ligt me wel, haha.