Daar was laatst een meisje loos

Als je in de 18e eeuw als jong meisje naar zee wilt, is dit onmogelijk. Toch ziet Eva kans, om vermomd als jongen, aan boord te komen van een walvisvaarder en mee te varen naar Groenland. Als ze hier na een barre tocht eindelijk aankomt, krijgt haar avontuur een onverwachte wending. De bemanning ontdekt haar geheim en ze moet vluchten. Ze komt terecht bij een Groenlands gezin, waar ze een jaar lang verblijft. Uiteindelijk keert ze weer naar huis terug en is, na bijna twee jaar, haar avontuur ten einde, of begint het nu pas?

Het was gelukt. Stig had de poot van Ylva provisorisch weten te spalken, waardoor ze in ieder geval weer een beetje kon lopen. De andere hond, Úlfr, snuffelde nieuwsgierig aan de verbonden poot en leek blij dat zijn vriendinnetje weer stond. Stig was ondertussen gaan kijken wat de val van zijn geliefde hond veroorzaakt had. Het bleek een grote kei te zijn die onder de sneeuw onzichtbaar was geweest. Eva was weer op de slee geklommen. Het was gestopt met sneeuwen, maar de wind was er niet minder om geworden. Toch had Eva het idee dat ze minder last had van de snijdende kou. Ze voelde zich zelfs heerlijk. Haar hoofd was licht en alles om haar heen ging zo lekker traag. Zelfs de geluiden schenen langzamer tot haar door te dringen. Ze zag hoe Stig naar de slee toe kwam en ze zag aan zijn mond dat hij haar wat vroeg. Maar de woorden bereikten haar niet. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. Stig stond met een bezorgd gezicht naar Eva te kijken. "Kom op Evert, kom van die slee af. We zullen het laatste stuk moeten lopen. Ylva heeft niet voldoende kracht om de slee te trekken als wij er op zitten." Eva reageerde niet. Ze leunde nu achterover en sloot haar ogen. Stig begreep dat het ernstig mis was met zijn Hollandse vriend. Hij stond er nu alleen voor. Hij moest kans zien om met één gezonde en één kreupele hond de slee, met daarop de bewusteloze Evert, naar huis te krijgen. Nog tien kilometer door de barre kou. Hij bleef niet langer treuzelen. Hij gaf zijn honden een teken en bleef zelf naast de slee meelopen. Nu en dan een bezorgde blik werpend op Ylva die moeizaam met haar poot sleepte en op zijn vriend, die daar zo levenloos op de slee lag met een gezicht verwrongen en stijf van de kou.