Voorkant
Voorkant cover
Achterkant
Achterkant cover

Wat hebben we lekker gespeeld mama!
Een speelse reconstructie van mijn jongste jeugd

Auteur

Jacques Nagelkerke

Uitvoering
Paperback
Reviews
5,0 / 5 (1 reviews )
Prijs
19 ,50
Verzending
Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Een mens is nooit te oud om te spelen. We doen het met zijn allen al vele eeuwen. Wel veranderen de tijden, en soms ook de manieren en mogelijkheden van spelen. En dat is alleen maar goed. Als opa van 71 jaar werd Jacques vaak geconfronteerd met vragen van zijn vier kleinkinderen. En dat waren vragen in de trant van: “Opa, wat deed jij toen je tien jaar was?” En dan was het soms moeilijk uit te leggen hoe hij de dingen deed in zijn jeugd. Jonge kinderen proberen altijd te vragen naar herkenningspunten in hun manier van spelen. En soms zag Jacques ongeloof op hun gezichten als hij ze moest bekennen dat er toen nog geen computerspelletjes waren en ook geen YouTube. En daarom ging hij het maar eens opschrijven, om zijn kleinkinderen en die van anderen maar eens uit te leggen wat zij deden toen ze klein waren. Nee, Jacques was niet de jongen die erg ondeugend was en veel kattenkwaad uithaalde. En het beviel hem zo dat er dit boekje van is gemaakt! Het is een mooi tijdsbeeld van een gelukkige jeugd geworden.

Over de auteur

Jacques schrijft al erg lang. Alleen is het van een hobby nu een passie geworden. Hij was oorspronkelijk werkzaam in het basisonderwijs, en later in de zakelijke dienstverlening. Hij publiceerde twee boeken, en werkte ook nog als verslaggever voor een regionaal blad, en als kunstrecensent voor enkele websites. Jacques hoopt in de komende jaren nog veel te publiceren. Daar kun je op rekenen. Zijn jeugd bracht hij vooral door in Prinsenbeek en Etten-Leur.

Productinformatie

ISBN
9789464507751 / 978-94-645-0775-1
Uitgeverij
Boekscout
Verschijning
29-07-2022
Taal
Nederlands


Uitvoering
Paperback
Pagina's
130
Formaat
A5
Illustraties
Ja

Inkijk

Als kind was je aan het vliegeren, ook al deed je op dat moment niets. Pas tegen de avond, waren pa en ik tevreden over het resultaat. Het ding klom omhoog, niet zo hoog als de vliegers van sommige andere kinderen, maar het vloog. En ik was supertrots dat ik een knappe vader had die dat allemaal voor elkaar kon krijgen. Maar ook was ik stiekem teleurgesteld dat die geweldige vlieger niet zo hoog kwam als het kleine ding van mijn buurjongen. Het viel me toch een beetje tegen. De week daarna werd er niet meer gevlogen. Pas de andere week werd een nieuwe poging ondernomen. Alleen vond pa dat de rollen nu omgedraaid moesten worden. Ik rennen met die voor mij veel te grote haspel, en hij zou de vlieger hoog houden. En af en toe lukte het nog ook om het ding de lucht in te krijgen. Maar meestal verdween die grote glimlach om mijn mond al na een paar tellen, als mijn mooie klassieke gevaarte met grote snelheid weer zijn weg terecht naar de grond vond. En weer trok hij zich terug in het schuurtje om weer wat te veranderen.

Het had geen zin om aan hem te vragen wat er nu anders was of wat hij had gedaan. Hij speelde zelf meer met de vlieger dan ik het deed. En dat zal hem toch wel plezier hebben gedaan. Het kind in mijn vader was wakker geworden. Ik, die niet eens die veel te grote haspel met mijn handjes vast kon houden. Later kwamen er nog wel wat kleinere vliegers die we als kind zelf maakten. Niet op basis van vakkundig meet- en timmerwerk, maar meer op kinderlijke manier eigenhandig gemaakt. De latjes waren niet echt vakkundig aan elkaar bevestigd, en het echte vliegerpapier dat we erop probeerden te spannen en te plakken, scheurde wel een paar keer, maar het haspeltje was klein en licht, en met niet al te veel touw erop. We hoefden de vlieger niet al te veel ‘bot’ te geven, zodat hij een flink eind de lucht in zou komen. Mijn vriendje en ik waren tevreden dat deze vlieger echt omhoog ging, en we werden niet boos als hij een keertje neerstortte. Als echte kwajongens haalden we het kapotte papier eraf en plakten er weer nieuw op. En daar gingen we dan weer. Een echte hoogvlieger zou ik wel nooit worden, maar het plezier van iets kunnen door veel te proberen, was er niet minder om.

We hebben het nog vaak uit kunnen proberen. En het grote hobbelige veld voor onze deur bood er alle gelegenheid voor. Buiten spelen kon natuurlijk niet altijd, en binnen moest je ook bezig kunnen zijn. Ik speelde met mijn autootjes, mijn zus met haar poppen. En ik zat veel te lezen.

Reviews

Uw email wordt enkel gebruikt voor overleg over de betreffende review

Wordt getoond bij de review

door Bill op 13-09-2022
Ik hield van dit boek. Ik ben een neef van Jacques, woonachtig in Nieuw-Zeeland, waar mijn ouders in de jaren vijftig emigreerden. De verhalen die Jacques vertelt zijn gedetailleerd en vaak humoristisch. Ik vond het geweldig om te lezen hoe mijn tijdgenoten speelden en om te ontdekken dat veel van de spellen die we aan verschillende uiteinden van de wereld speelden, precies hetzelfde waren. Het is inderdaad een kleine wereld! Dit is een boek vol nostalgie, maar ook een herinnering dat zelfs als dingen in de loop van de tijd veranderen, veel hetzelfde blijft.