Samen meer mens

Met het boek Samen meer mens wil de auteur uw nieuwsgierigheid wekken. Wat zijn uw eerste gedachten bij het lezen van deze titel? Hoe zou je min of meer, samen meer mens zijn? Greet Scholte-Schoen weet zeker dat iedereen meer mens wil zijn. Volkomen tot je recht komen, mogen zijn wie je bent. Ook al ben je gehandicapt, ziek of oud, in het zieken­ of het verpleeghuis. Daarover gaat haar boek en over nog veel meer. U leest hoe verwonderlijk en verrassend het leven kan zijn. ‘Wij zijn geen eiland, we hebben mensen en aandacht nodig’ aldus Greet Scholte-Schoen.

"Ik ben geboren in 1927 en getrouwd in 1950. Ik zit niet graag stil en heb volop kans gehad om bezig te zijn. In 2010 ben ik met mijn man 60 jaar getrouwd, we hebben 8 kinderen en 21 klein- en achterkleinkinderen. Het is een druk en boeiend leven geweest. Nu ik het minder druk heb, vond ik dat het tijd was om een gedeelte van mijn leven op te schrijven. Dat heb ik gedaan in: Samen meer mens."

Dat er mensen in een ziekenhuis liggen die veel alleen zijn merkte ik toen mijn moeder in het ziekenhuis was opgenomen. Ik zag daar dat er mensen lagen die geen of heel weinig bezoek kregen en daardoor verkommerden. Het leek me heel zinvol om daar verandering in te brengen, om te zorgen dat die mensen minder eenzaam zouden zijn. Het was een uitgemaakte zaak dat ik dat wilde doen, maar hoe dat zou gaan en of het echt zou lukken, dat wist ik niet. Het ging hierbij om mensen die langdurig in het ziekenhuis of een verpleeghuis opgenomen waren. Sommige mensen lagen daar weken, nee, maanden zonder dat iemand echt bij hen op bezoek kwam. In ieder geval heeft de opname van mijn moeder de doorslag gegeven om andere mensen te gaan bezoeken. Het was bijna oktober en ongeveer een half jaar geleden dat mijn moeder in het ziekenhuis overleden was en dat ik daar gezien had dat veel mensen weinig tot geen bezoek kregen. Het liet me niet los. De ziekenhuispastor, van wie ik zoveel steun had gekregen, kwam in mijn gedachten. Ik wilde iets doen voor mensen die in het ziekenhuis zo goed als alleen waren. In ieder geval wist ik dat het hem ook aan zijn hart ging dat sommige mensen vaak alleen waren en het gevoel kregen nergens meer bij te horen. De volgende stap was om die pastor te bellen en een afspraak te maken. Hij herinnerde zich mij nog wel - ik kende hem als Jan - en ik vertelde hem wat ik wilde. Hoe het precies zou gaan wist ik niet. Jan stond achter mijn idee om plaatsvervangend bezoek te gaan brengen, zo zou je het eigenlijk kunnen noemen. Hij zou mij bellen als er iemand was die bezoek nodig had. Het duurde niet lang. Het was toevallig de dag voor de verjaardag van mijn man, toen ik gebeld werd door pastor Jan met de vraag of ik nog op bezoek wilde gaan.