Dynamische mensen
Ontboezemingen van een autofluisteraar

De schrijver van dit boek is een Brabantse ondernemer die bijna twintig jaar in de autobranche werkzaam was. In die rol deed hij aanvankelijk zijn best om zijn emoties onder controle te houden. De klant is immers koning! Tot hij erachter kwam dat het hem sloopte en dat hij moest kiezen voor een andere aanpak. Dat resulteerde vaak in zeer verrassende en ook komische ontwikkelingen. De korte verhalen in dit boek gaan over die periode en ze zijn bijna allemaal gebaseerd op de omgang met klanten en interesse in de mens daarachter. Ook verbaasde hij zich vaak over de vertrouwelijke informatie die hij van zijn klanten kreeg. Ze zagen in hem een klankbord. Die opgelegde rol paste hem als een maatpak en de vertellingen getuigen ook nog over de verbazingwekkende openhartigheid van sommige van die cliënten. Al met al een hilarisch boek.

Leo Verhagen was tot zo’n dertig jaar geleden een automan pur sang. Een combinatie van een techneut en een ondernemer. Over die tijd wist hij vaak spannende en hilarische zaken te vertellen. Iemand drukte hem op het hart zijn ervaringen uit die tijd op te gaan schrijven. “Het zou zonde zijn als ze verloren gingen”. Dat was destijds verspild advies. Toch, met het uitbreken van de coronapandemie begon hij aan die klus. Dat het zo’n leuk werk zou zijn had hij nooit verwacht. Ook de boodschap dat hij aan het schrijven was ontlokte meerdere reacties met waardevolle tips; “Vergeet niet die en die …!” Nog steeds zit hij in de techniek en hij beweert dat hij het niet kan laten. Hopelijk zal hij dat nog lang doen. En ons ook nog vaak die komische verhalen op de mouw spelden.

Het binnenstappende jonge stelletje ziet er ‘gelikt’ uit. Hij, een indo in een donker pak, een fraai overhemd en glimmende zwarte lakschoenen. Zij, een prachtige langharige blondine in een chique outfit met aan haar voeten een paar rode hooggehakte pumps. Terwijl ze het haar opzij gooit ontwaar ik een vleugje van haar lotion.
In mijn fantasie zie en ruik ik die uit zee opduikende dame van Fa, je weet wel, die met de wilde frisheid van limoenen. Of word ik hier belazerd door haar feromoon? Kortom, een fraai stel waarvan die dame toch wel het meeste van mijn aandacht krijgt. De interesse gaat uit naar een 316 en of ik de financiering kan verzorgen. Als alle details besproken zijn komt de vraag van de man of ik diezelfde avond even langs wil komen bij zijn a.s. schoonvader. De jongedame is nog niet bevoegd om te tekenen en voor de lening is ouderlijke toestemming nodig. Na het afscheid kijk ik ze na, vooral haar. Zij wandelt weg met de onstuimige tred die me doet denken aan de superonrustige benen van een racepaard op weg naar de startbox. Door die paalhakken misschien?
Als ik die avond aan de bel sta, doet een man, met een rotkop om u tegen te zeggen en een chagrijnige blik van “wat mot je?” de deur open. Ik maak me bekend maar vriendelijk is de ontvangst allerminst. Binnenstappend zwaait daar op de gang ook nog de wc-deur open en de blondine komt, haar jurk nog een beetje fatsoenerend, naar buiten. Kennelijk heeft madam ongegeneerd zitten ‘bouten’ en de stank daar is niet te harden. Daarmee is het gedaan met het stijlvolle decorum. Mijn beeld van het cherubijntje moet ik bijstellen. Helaas, het meisje blijkt gewoon een mens van vlees en bloed. De wil om nog langer in die strontlucht te overleven begint al te tanen. Toch nog maar even volharden! Met veel tegenzin en onder protest zet die ouwe dan uiteindelijk toch nog zijn krabbel. Eindelijk dat verlossende moment om me uit de voeten te maken, uit die putlucht.