De zinloosheid van vrijheid

Een familie in Zuid-Frankrijk wordt geconfronteerd met de zinloosheid van vrijheid. Zelfs hun zielen vinden na de aardse dood geen rust en blijken een speelbal in de strijd tussen de duivel en God, die het menigmaal op een akkoordje gooien tijdens hun onderhandelingen over zielenruil! De basis van deze novelle noire ligt in Griekenland, waar in 442 v.Chr. Sophokles de tragedie Antigone schreef. Antigone onderging een lot, dat de tienjarige Ismène ... Stop! De auteur nodigt u uit het verhaal op te pakken, maar waarschuwt: het zal u meeslepen in een duisternis, waarin u slechts één persoon zult ontmoeten: uzelf!

"Ik ben geboren in 1957 en woon sinds 2004 in Frankrijk. Ik ben begonnen met schrijven, omdat ik antwoord op al mijn vragen zocht. Vragen over de moraal, het goed en het kwaad, de wil, de vrijheid en over het fatalisme van de mens. De mens draagt de antwoorden op zijn vragen in zich. Ik blijf me dan ook vragen stellen, aan mijn ziel, aan mijn geest, maar vooral aan een kosmisch ‘zijn’."

Op haar knieën kroop het wanhopige meisje over de koude en smerige vloer. "God, help mij. Alstublieft!" God hielp haar niet. Toch leek het alsof de sleutel haar toegeschoven werd. Zij zag niet hoe de duivel grijnsde en weer stilletjes in een hoek van de gang ging staan. Ismène dankte God en raapte de sleutel op. Haar hand beefde, met de andere hand zocht zij het slot van de laatste deur. Moeizaam stak zij de sleutel in het slot. Haar hart sprong op: hij paste! Langzaam draaide Ismène de sleutel om. Met een luide klik, veel te luid naar haar zin, opende het slot zich. Aandachtig luisterde zij naar geluiden. Het bleef stil. Zacht drukte ze de klink naar beneden. De deur opende zich op een kier. Ismène twijfelde. "Wat tref ik aan? Misschien niets en was het niet meer dan een wanhopige idee. Maar wat, als...? Als hij daar nu wel is? Leeft hij nog en wat moet ik doen? Wat kán ik doen? Ik ben zo klein nog, en zwak. God, sta me bij." De duivel wreef zich in de handen en moest zich inhouden zijn ogen niet rood te laten gloeien. "Ga door", fluisterde hij onhoorbaar, "Ga door, arm kind, open de deur, ga naar binnen, en huiver. Ach, klein, week hartje, wat jij zoal te verduren hebt gehad is niets, een kleinigheid, bij wat je elk moment te wachten staat. Maar ga vooral door, toe nou, toe maar! Ja, toe maar." Ismène stapte de kelder in, één stap, verder durfde ze niet. Haar linkerhand gleed over de ruwe muur. Ze voelde het lichtknopje. "Eén beweging is voldoende, één vinger die op het knopje drukt. En dan zal ik weten of... Ik kan ook teruggaan, de deur sluiten. Alles achter me laten, alsof hier niets bestaat, alsof de kelder leeg is. Nicolas niet hier is. Alsof, alsof..." Haar vinger bewoog. Een kale lamp zette de kelder in een fel licht. Een kreet echode in de smalle gang, drong door de smalle kier de hal binnen, greep zich wanhopig, struikelend en opkrabbelend, aan de trapleuning vast, sleepte zich omhoog, trede voor trede, en verstomde bij de bovenste verdieping, liet zich voor de openstaande deur vallen, uitgeput, stervend, dood. Ismène trilde over haar hele lichaam. Ze leek een beroerte te krijgen. Hoe kon een meisje van tien jaar dit beeld ook verdragen?