De Bramenburcht

Het landgoed van de baron, de Bramenburcht, is het hart van de gemeente. Van daaruit wordt alles in goede banen geleid. Iedereen, zowel werkvolk als herenboeren, heeft een plaats in dat hart. In dit boek lezen we hoe het kwade door het goede overwonnen wordt, mede dankzij de hulp van enkele bekwame en liefdevolle medewerkers. Het verhaal geeft ons eveneens een idee hoe onze voorouders in de 19de eeuw leefden en werkten. Dit boek is vol mysterie en menselijk leed, maar het schetst ook hoe begrip en meeleven dit lijden kunnen verzachten.

"Ik ben geboren in Zolder op 28 juni 1926. Door het uitbreken van de oorlog in 1940 moest ik noodgedwongen gaan werken in de koolmijn van Zolder. In 1954 werd ik door een werkongeval 50% invalide. Daar ik in mijn jeugd vanaf 1942 leider was in een jeugdbeweging kreeg ik in 1960 de kans om er als vrijgestelde aan de slag te gaan. Enkele jaren later kwam ik als hoofdverantwoordelijke terecht in een invoerfirma van verwarmingstoestellen. Daar bleef ik tot aan mijn pensioen. De vele verhalen waarmee ik de jeugd kon boeien tijdens de jaren als leider deden mij besluiten één ervan op te tekenen."

Op het graf van Mathilde plaatste Ward een kruis met de gebeitelde tekst: ‘Mathilde - echtgenote Boer Cuiper’. Op de plaats waar het ongeluk gebeurde plantte Herman een kruis, iets smaller maar hoger, met alleen de naam: Mathilde. De straat naar de Cuiperhoeve kreeg de naam: ‘Kruisstraat’ en in de omgangstaal duidde men dat aan als zijnde de straat met het kruis van Mathilde. Iedere avond ging boer Cuiper langs het kruis en soms ging hij zelfs tot aan het graf aan het kasteel. Neen, hij kon Mathilde niet vergeten. Maar het kind, dat was wat anders. Het begon eigenlijk na het bezoek van de baron. Die was pas terug van de stad en reed even door tot bij boer Cuiper. Met de barones ging het iets beter. De ergste pijnen waren voorbij, haar been lag volledig in de plaaster en de dokter sprak van goede vooruitgang. "Ja, boer Cuiper, we zitten in hetzelfde vaarwater. We zullen beiden de wil van God moeten leren aan-vaarden. Mijn vrouw zal lam blijven. Gij hebt de uwe verloren maar ge hebt toch een kind." Bij die woorden veerde de boer recht en stond daar in het midden van de keuken. "Ik een kind! Ik wil dat kind niet! Dat kind is schuldig aan de dood van Mathilde!" Hij stond daar met twee gebalde vuisten voor het gezicht van de verbaasde baron. Deze voelde zich als aan de grond genageld. Die man voor hem was boer Cuiper niet meer. Zijn hoofd gloeide als vuur en zijn ogen waren vol haat. Het leek wel of hij krankzinnig was geworden. Traag ging baron Jacques naar hem toe, legde zijn hand op de dreigende vuist en deed die naar beneden. "Boer Cuiper, zoiets moet ge niet zeggen. U bent overmand door de smart. Neen, Mathilde zou dat ook niet goedkeuren. Weet toch wat ge zegt!" Boer Cuiper boog het hoofd en liet nu ook de andere vuist zakken. "Mijnheer baron, u begrijpt dat niet. Dat kind is de oorzaak van haar dood. Nooit zal ik het kunnen vergeten. Altijd zal ik dat kind aanzien als de schuldige.