De speurtocht van een buitenbeentje

Zes jaar was Marjo van Oosten enig kind. Zij ging daardoor graag bij andere mensen spelen. De manier waarop andere mensen leefden boeide haar. Veel was daar leuker en gezelliger dan thuis. In dit boek neemt Marjo de lezer mee op haar "Levensreis". Haar moeizame jeugd heeft in haar latere leven nog indringende gevolgen. In deze autobiografie beschrijft ze haar tocht langs verschillende stations: haltes waar ze niet zelf voor koos. Door 35 jaar werkzaam te zijn in het Vormingswerk en als leidinggevende in het Middelbaar Beroepsonderwijs en daarna vrijwilligerswerk te verrichten, heeft ze veel positieve dingen mogen beleven en leerde ze bewust eigen keuzes te maken.

"Ik ben geboren in de lente van 1931 in West Friesland. Door de inval van de Duitsers in mei 1940 veranderde mijn leven op een drastische wijze. In de winter van 1942 ging ik naar Kostschool. Alles moest op uur en tijd gebeuren... Mijn vrije leven was voorbij. Het was veel moeten en weinig mogen. Dat heeft veel invloed gehad op mijn leven, waarin ik later heb geleerd om anders in het leven te staan. Na mijn studie ben ik in Brabant gaan werken en wonen."

Het liefst ben ik buiten met mijn poppenwagen. Daar heb ik een kraan gevonden. Daar doe ik dan ook de poppen in bad. Het is een waar festijn voor mij met water knoeien... Vader brengt op zekere dag een paar jonge hondjes mee. Dat is een even een verrassing, hondjes in mijn poppenwagen, dat is spannend. Toen mijn moeder het gezien had werd het binnen blijven en het nodige gemopper zoals "Je bent altijd al een lelijk kind voor me geweest, houd er toch eens mee op". Als het vergrijp te groot was in mijn moeders ogen dan kwam er nog achteraan "Ik zal het vanavond tegen je vader zeggen je weet wat er volgt". Ja dat wist ik wel, een pak voor mijn broek... Gelukkig was mijn vader niet zo streng, maar ik moest wel oppassen dat ik niet te veel op onderzoek uit ging... De kippenren had ook een grote aantrekkingskracht. Ik heb het nog vaak moeten horen dat ik op een zondagmorgen in mijn nieuwe trui en plooirok in het kippenhok gezeten had, met stukgeknepen eieren op mijn schoot. Mijn moeder was naar de kerk gegaan en mijn vader had niet goed op mij gelet. [ ] De voorzitter van het M. A. School Bestuur belde mij op. Hij wilde me spreken, hij begreep er niets van. Tijdens dat gesprek heb ik hem deelgenoot gemaakt van de gang van zaken. Eerst was hij er stil van, later werd hij boos en zei onder bedekte termen dat hij deze manier van doen wel heel vreemd vond. Ze had het tenminste in onze vergaderingen naar voren kunnen brengen... Hij zei: "Het draaide de laatste tijd zo goed." We praatten nog wat samen verder. [ ] Het leven nam zijn beloop. Hanneke en ik waren druk bezig met ons ouderen werk. Zij bracht boeken thuis bij oudere mensen die niet naar de bibliotheek konden komen, ik bleef bezig met het huisvestingswerk voor senioren.