Challenge Wanaka 2011
Handboek Triatlon voor de Zeeman

Na een redelijk ongezonde levensperiode van roken en bier is het kwartje gevallen: het moet anders. Gestimuleerd door zijn broer trekt de auteur de loopschoenen aan en heeft zo menig Europese havenstad/dorp hardlopend bekeken. De combinatie marathon lopen en zeevaart is geen goede vanwege de beperkte trainingsmogelijkheden. In 2009 maakt hij dus de overgang naar de triatlon, omdat dat meer variatie biedt wat trainen betreft. In de loop van de tijd is het zaadje geplant voor de zwaarste duurrace die er bestaat: 3.8km zwemmen, 180km fietsen en 42km lopen. Dit boek is een beschrijving van zijn quest richting Challenge Wanaka 2011.

"Lets find out if you have what it takes..." Geboren en getogen Zeeuw, altijd verbonden met het water. Mijn beroepskeuze is dus een logisch gevolg. Ik probeerde in verschillende Europese havens de lange, saaie wachtloopperiodes aan boord van me af te lopen. Langzamerhand blijkt dat mijn ziel en zaligheid ligt in het duursporten. In plaats van een saai trainingsboek tracht ik mijn reis weer te geven in verhaalvorm. De keuzes, de mensen en de races."

Het ging prima, de eerste kilometers. Ik liep soepel en de plasdrang was ver te zoeken. Alleen net voor de tolhuisjes stonden er twee dixies te blinken in de slappe morgenzon. Moest even... Pijnloos en lekker. Binnen twee minuutjes stond ik weer op de snelweg richting centrum ‘Dorp’. Mijn stopwatch was weer eens leeg. Tweede keer, in Praag ook al. Net voor de start doe je het ding om, om hem daarna weer weg te leggen vanwege lege batterijtjes. Net voorbij Boca zat er ineens een Braziliaan in mijn oksel. Wilson, woonachtig te Receife, gevlucht uit Sao Paolo want dat was niet goed voor zijn kinderen. Debutant, monteur van iets technisch wat heel moeilijk is uit te leggen tegen 4.20 minuten per kilometer in hijgende hardlooptred. ‘Vriend voor 10 km’ met stopwatch, die iedere kilometer de stand even door gaf, ideaal. Dus de 10 kilometer dat ik met hem opliep wist ik ongeveer hoe ik liep en dat was redelijk geruststellend. Na 10 km was het tijd om afscheid te nemen. Ik liep iets harder dan Wilson. Nadat we naar ‘huis’ strompelde, zag ik mijn vriend voor 10 km weer. Met zonnebril uiteraard. Ik liep naar hem toe om te vragen hoe het afgelopen was. ‘Wilson!’ Hij draaide zich om, en met filmsterrengedrag ging de zonnenbril half op de neus: ’Martién!’, 3 uur 29 minuten was zijn antwoord, lekker debuut. 's Avonds hebben we nog een wedstrijdje River Plate versus Estudiantes meegepakt in dezelfde betonnen bak. Een bizarre ervaring, met heel veel krantensnippers en gezang ‘ook al sta je achter’. Maar wat een feest is dat, wat een sfeer. Alleen die duizenden betonnen trapjes naar boven in het stadion is een pijnlijke gang.