Auschwitz Westerbork, de weg terug

Jodenhaat, dat nooit meer. De strijd wordt aangebonden. Strijd tegen antisemitisme, strijd tegen de pijn in het lijf, tegen pijn in het hart. Jaap Willemstein besluit te voet van Auschwitz naar Westerbork af te reizen. De steen uit Polen wordt naar Nederland gebracht. Weggestuurd of gastvrij onthaald, veel komt uit de lucht vallen. Maar alles staat in schril contrast met wat in de concentratiekampen plaatsvond. Opgeven? Nooit! Al moet hij kruipen. De steen legt de weg terug af als symbool voor een volk dat niet uitgeroeid is, maar dat springlevend doorgaat, een wond in het hart...

"Ik ben geboren in Waddinxveen in 1963. Veel heb ik gereisd, veel ook meegemaakt. Door het leven gehard kwam de conclusie dat je niet zwijgend alles mag laten gebeuren. Ik spreek meestal met mijn hart. Mijn gezin is super belangrijk voor mij, maar God neemt de hoogste plaats daarbij in. Verder kijk ik nuchter naar alles, zeg maar een no nonsens figuur. Maar in mijn boek laat ik toch de binnenkant van mijn hart zien!"

Bij de andere kerk aangekomen, ga ik op zoek naar een slaapplek. De mensen vertellen me dat de pastoor in de tuin is bij de pastorie. Inderdaad tref ik een pastoor aan die in de Bijbel staat te lezen in de tuin. Ik ga hem vragen of hij een plaats voor me heeft om te slapen. Natuurlijk heb ik van te voren nagedacht hoe ik dit moet vragen en ik begin met de vraag: "Bent u de pastoor?" Het antwoord is ja. Dan de volgende vraag: "Is dit uw huis?" Het antwoord is weer ja. Dan vraag drie: "Woont u daar helemaal alleen?" Het antwoord is (u raadt het al) weer ja. En dan komt mijn laatste vraag: "Als u zo’n groot huis heeft dan heeft u zeker wel twee vierkante meter over voor mij voor vannacht, ik heb mijn eigen matras en slaapzak bij me." Het antwoord is simpel maar duidelijk en begrijpelijk: nee! Dan begin ik te vertellen en uit te leggen van het hoe en waarom ik deze tocht loop. Ik stuit hierna nog steeds op heel veel onbegrip. De pastoor gelooft mijn verhaal gewoonweg niet, en vraagt me om een referentie. Ik voel dat we een stapje dichter bij een oplossing komen van ons slaapprobleem. Inmiddels is het al aardig donker aan het worden. Nadat ik Jarek (mijn referentie in Polen) gebeld heb, en de telefoon aan de pastoor geef, kan Jarek bevestigen wat het doel van mijn reis is, en dat ik niet een of andere rare landloper ben. Iets van de enorme twijfel bij de pastoor verdwijnt, en we moeten met hem meelopen naar een hospitaal voor zwakbegaafde kinderen, zo blijkt later. Er worden inmiddels ook andere personen bij gehaald, er wordt wat gesmoesd, en ik laat onderhand merken dat ik toch wel heel erg moe ben door luidruchtig te geeuwen en overdreven moe te hangen tegen de muur van een trap in het ziekenhuis. Zou het lukken om een slaapplek te bemachtigen...?