Samenvatting
Kanker! Hoe deze rit in de achtbaan te doorstaan? is een openhartig verslag van de belevenissen van een kankerpatiënt. Leo Orelio vertelt op een open wijze over zijn ervaringen tijdens het hele ziekteproces. Een nieuwe en onbekende wereld, afgescheiden van die van gezonde mensen. Ook is het voor hem duidelijk dat genezing van kanker verdergaat dan het weghalen van de tumor. Daarom kiest Leo in zijn visie op de weg naar genezing voor het versterken van het immuunsysteem met nutricijnen. Op deze wijze werkt hij zelf extra mee aan zijn eigen herstel en genezing.
Over de auteur
"Binnen de (top)sport heb ik als speler en als coach vele jaren specifieke aandacht besteed aan herstelmogelijkheden met o.a. orthomoleculaire voedingstoffen. Vanaf 2004 heb ik het programma ‘Vitaliteit van Mens en Organisatie’ op de markt gebracht. Gezondheid en welzijn van mens én organisatie is mijn grote passie, zowel zakelijk als privé. Daarom koos ik ervoor om mijn immuunsysteem te versterken door het gebruik van nutricijnen. Dit vanuit een visie op weg naar genezing."
Inkijk
In de afgelopen jaren was mijn buik steeds maar dikker geworden. Ik kreeg er opmerkingen over; cynisch, goed en grappig bedoeld. Een goed leven, lekker, Bourgondisch... maar die dikke buik was wel ongemakkelijk. Ik kreeg moeite met het strikken van mijn schoenen.
Eind jaren ‘90 had ik last gekregen van bloed bij de ontlasting. De toenmalige huisarts had mij destijds onderzocht, en inwendige aambeien vastgesteld. Deze uitleg had mij gerustgesteld.
Ik was zelden verkouden, en kon mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst bij een dokter was geweest.
Mijn buikstreek werd enkele malen onderzocht. Ik verwachtte geen rare dingen, de uitslag was tenslotte steeds goed er werden geen afwijkingen gevonden. In 2009 werd er bij mij een hartritmestoornis geconstateerd. De aard van die ritmestoornis werd onderzocht. Verdere behandeling was niet nodig. Zo gezond was ik dus. En er kon vooralsnog geen oorzaak gevonden worden voor die dikke buik.
‘Leeft u gezond?’ ‘Beweegt u voldoende?’ ‘Eerst afvallen!’
De klassieke oplossing lag voor de hand: minder eten en meer bewegen. Dat was wat ik te horen kreeg. Voor mij eerder kwetsend dan dat ik er iets mee opschoot.
Ik wist ook wel dat ik mijn gewicht kon verminderen door minder te eten en meer te bewegen, maar naar een andere oorzaak voor mijn toenemende buikomvang werd niet meer gezocht. Die mogelijkheid bleef onbesproken.
Ik vind het belangrijk in het leven om zelf na te denken, en me niets te laten aanpraten door anderen. Sommigen noemen dat eigenwijs. Mijn gewichtstoename was voor mij geen bewijs van falen. De dikke buik bleef voor mij onverklaarbaar. Had die een lichamelijke oorzaak ?
Nog steeds had ik af en toe bloedverlies, dat met die vervelende aambeienkwaal te maken had. Ik vertrouwde het toch allemaal niet zo, en over die aambei die geen kwaad kon had ik ook zo mijn bedenkingen.
