Op een luchtige manier maakte ik via dit boek kennis met Ethiopië en misschien zelfs Afrika in het algemeen. Het was verfrissend om eens een boek te lezen vanuit een deelnemers perspectief. Hoewel de schrijfster beweert een buitenstaander te zijn, ontkomt ze niet aan de cultuur. De ups en down zijn goed merkbaar, van de hoopvolle start tot het ontroerende afscheid. In haar avontuur verliest ze haar westerse waarden niet en juist dat zorgt voor de humor. Ook begrijp ik Ethiopië beter als het gaat om culturele verschillen en soms overeenkomsten met de westerse wereld. Het is een reisgids die verder gaat dan een lijst van gebouwen en bezienswaardigheden. Het is een gids voor reizen tussen de mensen en hun diversiteit.
Samenvatting
Aan de ene kant is Ethiopië vooruitstrevend, aan de andere kant verschrikkelijk primitief. Mannen lopen hand in hand, maar homo’s bestaan niet. Als je gaat trouwen, behoud je als vrouw je eigen naam, maar alleen besneden ben je trouwmateriaal. De bevolking is behulpzaam, maar misleiding is een gave. Het is een merkwaardige cultuur. Pepsi boycotten is een politiek statement. Toppunt van emancipatie is een vrouw achter het stuur. My Life (Bill Clinton) en Mein Kampf liggen gebroederlijk naast elkaar in de boekwinkel. Het millennium vieren in 2007. En op 11 september beginnen de 13 Months of Sunshine.
Over de auteur
"In 1989 behaalde ik mijn MBA aan de University of Georgia in de Verenigde Staten na mijn studie aan Nijenrode. Nadat ik in Nederland als zelfstandig ondernemer had gewerkt, vertrok ik in 2006 naar Ethiopië om daar als Finance Manager voor African Parks aan de slag te gaan. In dit land zag ik soms grappige, af en toe ontroerende, nu en dan onbegrijpelijke, maar vooral verbazingwekkende gebeurtenissen. Mijn ervaringen zijn gebundeld in 13 Months of Sunshine."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462063365 / 978-94-620-6336-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 05-10-2012
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Reizen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 142
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Ethiopiërs hebben trouwens een hekel aan regen. De dames omdat hun mooie glad geföhnde haar direct in kroes verandert bij een enkele druppel, de heren omdat het watjes zijn. De vrouwen hebben dan ook een paraplu of (in de meeste gevallen) een plastic zakje. Dat doe je dan om je hoofd, ook al loop je voor gek, je haar blijft glad. Nu komt regen altijd onverwacht en ik was met Saskia op weg naar een restaurant. Wij parkeerden voor een supermarkt en renden naar binnen om een paraplu te kopen. Die hadden ze niet. Vervolgens waren de parkeerwachten zo aardig met ons mee te lopen naar het restaurant met een paraplu. Daar kwamen we nog half nat aan. Waarom? Omdat die parkeerwachten wel de paraplu boven jou houden, maar nog meer boven zichzelf. Toen we eenmaal zaten en het erover hadden dat het toch wel gek is dat ze geen paraplu’s verkochten, had Saskia de briljante oplossing. We hadden helemaal niet om een paraplu moeten vragen, maar om plastic zakjes!
Ik sprak een Ethiopiër en vroeg hem of het nu inderdaad regentijd was. "No", zei hij, "this is wrong rain". De grote regentijd in Addis is pas in de zomer. Het is zo leuk zoals ze het Engels op hun eigen manier interpreteren.
Reviews
Het boek geeft een helder inzicht in het dagelijks leven van een Europeaan, aan het werk op een afgelegen plek in Afrika. De gewone dagelijkse dingen worden met humor beschreven. Zoals het werk, eten, slapen, aankopen doen, de omgang met de lokale bevolking en de autoriteiten in het land. Natuurlijk zijn er veel verschillen met ons Nederland, maar de Afrikanen kunnen ons ook dingen leren, zoals het omgaan met tegenslagen en een slechte infrastructuur. Overigens kunnen we lezen dat er een groot verschil is tussen het grootsteedse leven in de hooggelegen, koele hoofdstad Addis Abeba en het primitieve dorpsleven in het warme Arba Minch.