Een dramatisch besluit van zijn vrouw Floor drijft Harry Willems er uiteindelijk toe zijn verloren persoonlijkheid te gaan zoeken in een van de meest desolate gebieden van de wereld. De keuzes die hij tijdens zijn reis moet maken, lijken hem echter steeds grotere problemen op te leveren. Problemen die op den duur overgaan in de noodzaak te overleven. Zijn reis blijft intussen niet onopgemerkt. Wie achtervolgt hem en waarom hebben ze het op hem gemunt? En wat is de rol van de mysterieuze Henri? De enige manier om daar achter te komen, is zijn reis volbrengen naar Timboektoe, de stad die de toegangspoort lijkt te zijn tot zijn verloren ego.
Over de auteur
"Het schrijven van verhalen is voor mij geen onbekend fenomeen. Als kind schreef ik detectiveverhalen met de typemachine die ik voor mijn verjaardag had gekregen. Dankzij mijn rijke fantasie, mijn reiservaring en mijn grote relativeringsvermogen, weet ik fantasie aan werkelijkheid te rijgen. Daardoor hebben de verhalen een hoog realiteitsgehalte en kan men zich goed in de hoofdpersoon verplaatsen. Van hier tot Timboektoe is mijn debuut."
Het pruttelende geluid van de Cessna klonk als een tikkende tijdbom in mijn oren. Ik had nog nooit achter de stuurknuppel van een vliegtuig gezeten. Niet op de grond, laat staan op honderd meter hoogte. Het was een wonder dat ik het toestel van de grond had gekregen. Hoeveel kilometer kon ik nog doorvliegen over die enorme vlakte van rotsen en zand voordat de brandstoftank leeg was? Ik keek naar de man naast mij. Een bebloede, afgeknipte pijp van zijn spijkerbroek lag op de grond voor zijn stoel. De kogelwond in zijn been was afgedekt met een snelverband. Hij had zijn ogen dicht en zag er vermoeid uit. Zonder zijn hulp zou ik nu op z’n minst dood zijn, dacht ik. Ik wreef met mijn hand over het gezicht dat al bijna een week geen scheermes meer had gevoeld. Mijn gezicht. Het voelde ruw en schraal aan. Het kon niet anders of elke nieuwe rimpel was het gevolg van één van de gebeurtenissen die zich de afgelopen weken hadden afgespeeld. Langs de licht slingerende neus van het vliegtuig keek ik de verte in, naar die smalle, contrastrijke streep die ze horizon noemen. Hoe langer ik keek, des te waziger leek de overgang tussen hemel en aarde te worden. Gedachten borrelden in mij op en brachten mij terug in de tijd naar die traumatische zaterdagochtend in april, nu bijna een half jaar geleden.
Boeiend boek waar gedurende de reis veel gebeurt. Je voelt dat er weer iets nieuws staat te gebeuren, maar wat....kortom, vooral de drang om door te lezen.
Benieuwd naar een volgend boek.
