Mijn stoma & ik

Wat gebeurt er met Peter Knijnenburg als hij te horen krijgt dat hij voor altijd een stoma krijgt? Is het minder heftig dat hij een tumor heeft? Op boeiende wijze vertelt Peter de lezer zijn verhaal. Hij praat openhartig over zijn behandeling en uiteindelijke stoma. Wat daaraan voorafging, wat hem is gebeurd en hoe hij nu tegenover de grote verandering in zijn leven staat.
Voor mensen die geconfronteerd worden met endeldarmkanker kan dit verhaal bijdragen aan een positieve benadering in de behandeling ervan. Het boek is een welkome aanvulling voor mensen die (iemand kennen die) in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten.

"Ik ben 67 jaar en ben geboren in Wassenaar waar ik nog steeds woon. Na een periode van 6 jaar te hebben gediend bij de Koninklijke Marine heb ik daarna meer dan 40 jaar doorgebracht bij dezelfde werkgever, het ‘Bedrijfschap Horeca’. Ik schrijf nu nog artikelen voor de KBO Wassenaar, zoals verslagen over gehouden middagen. Het schrijven van dit boek heb ik ervaren als een positieve therapie die naadloos aansluit bij de acceptatie van 'kanker'."

Goedgemutst meld ik me maandagmiddag bij de dokter. Onze huisarts is een huisarts zoals iedereen die graag zou willen hebben. Een arts die ik ken omdat ik er al jarenlang patiënt ben. Hij kent de ins en outs en neemt de tijd ook al zit de wachtkamer vol. Hartelijkheden worden bij binnenkomst uitgewisseld.
"Wat kan ik voor je doen?"
Ik vertel dat ik bij het afvegen wat bloed ben tegengekomen op het wc-papiertje. Ook vertel ik, dat er de laatste tijd sprake is van een onregelmatige stoelgang: de ene dag drie of vier keer en de andere dag niets. Hij luistert en typt tegelijkertijd in mijn dossier. Ik weet dat hij straks gaat kijken, maar het moment wordt uitgesteld.
En dan komt het: "Ik zal even kijken. Je weet hoe het werkt?"
Nee, dat wist ik niet want ik ga niet dagelijks naakt voor een ander gebukt staan.
"Bovenbroek uit, onderbroek uit. Handen op de tafel, benen iets uit elkaar en bukken. De schoenen mag je aanhouden."
Het wordt uitgevoerd zoals hij het aangaf.
"Ik constateer een gesprongen adertje", zegt hij.
De zucht van opluchting blijft uit, want ik weet niet wat er gebeurt als ik wel zucht. Een wind ligt op de loer en kan ik nu niet hebben.
"Ik zal je ook nog visiteren", hoor ik hem zeggen.
Dat doet zeer want het gebeurt immers niet dagelijks dat een vinger het rectum beroert. Ik geef tegendruk en hoop dat er niets gebeurt. Het voelt niet prettig maar het is zo voorbij.
Ik mag me aankleden en neem weer plaats op de stoel tegenover hem. De huishouding voelt niet prettig, het rommelt. Als er maar niets komt denk ik, maar ik ben meteen helder als mijn huisarts zegt: "Ik voel wel iets maar weet het niet helemaal zeker."
Het zal toch niet waar zijn! Ik kwam voor een gesprongen adertje.