Samenvatting
Joke, een klein meisje geboren in Leiden in de vijftiger jaren van de vorige eeuw, zat vol levenslust. Zij reed rustig met een driewieler de trap af of stond ineens met matras en al beneden. Joke leefde in de tijd waarin onder andere de schillenboer, bakker en melkboer nog langs de deur kwamen.
In dit boek wordt over de de lang vervlogen tijden geschreven. Een tijd waarin de eerste televisie en auto aangeschaft werden en bij afwezigheid van een koelkast de flessen melk niet altijd heel bleven. Volwassenen zullen herkenning vinden, kinderen kunnen iets leren over vroeger en zich misschien ook herkennen in de stoute streken van Joke.
Over de auteur
"Ik ben in 1956 in Leiden geboren, ik ben getrouwd en heb twee volwassen kinderen. Een aantal gebeurtenissen in mijn eerste drie levensjaren waren aanleiding tot veel grappige of spannende verhalen, die mijn ouders later graag keer op keer vertelden. Toen mijn ouders vijfenvijftig jaar getrouwd waren, heb ik als cadeau deze verhalen voor hen opgeschreven en in een boek laten bundelen. Zo is “Vroeger was mooi” ontstaan."
Inkijk
Voor haar tweede verjaardag in november had Joke van mama en papa een driewieler gekregen. Verrukt had ze het grote cadeau uitgepakt en bij het zien van de glanzende rode driewieler begonnen haar ogen te stralen. Ze was de hele dag niet van haar cadeau weg te slaan en wilde het ‘s avonds meenemen naar bed. Dat kon natuurlijk niet.
"Zo’n groot gevaarte past toch niet in een klein kinderbed, domme meid", zei mama, "maar weet je wat, we zullen je fietsje naast je bedje zetten, goed?"
Dat was een prima oplossing.
Boodschappen doen met drie kleine meisjes ging niet zo snel en daarom hadden mama en moe de afspraak dat moe ‘s zaterdags op de meisjes paste, zodat mama op haar gemak de boodschappen in huis kon halen.
Moe was de moeder van mama. Vroeger, toen mama nog een klein meisje was, noemden de kinderen hun grootmoeder opoe, maar na de Tweede Wereldoorlog vond men dat ouderwets en het veranderde in oma. Maar mama wandelde vaak en graag naar haar ouderlijk huis en daar waren ook nog twee jongere broers, Paul en Piet, en die spraken hun moeder altijd aan met moe, waardoor Annelies en Joke het heel vanzelfsprekend vonden om ook moe te zeggen. Hierdoor was er ook geen verwarring over welke oma nu werd bedoeld; je had oma van Voorthuijzen en moe Sjardijn.
Mama was dus naar de stad om boodschappen te doen, moe was met Tineke in de woonkamer en Annelies en Joke speelden op zolder. Papa had een hekje voor het trapgat gemaakt, er was aan de zolderbalken een schommeltje opgehangen en veel van hun speelgoed was daar. Joke en Annelies hadden daar hun eigen speelterrein.
Had Joke zelf het slot van het traphekje open weten te krijgen? Had Annelies het hekje geopend? Had één van de volwassenen het hekje niet goed achter zich dichtgedaan?
Nooit zal men weten hoe het nu werkelijk is gegaan, maar op een gegeven moment schrikt moe zich een ongeluk, want ze hoort een ongelooflijk kabaal.
Boemmerdeboemmerdeboemmmmm!
