De verbindende Kracht van het Kruis

De verbindende Kracht van het Kruis - een apologetische lekentheologie

In De Kracht van het Kruis staat Jezus Christus centraal. Juist in crisistijd. Aan dit indringende tijdsdocument ligt een autentieke Godservaring van de auteur in het roerige Amsterdam van de jaren zestig ten grondslag. Na jarenlange maatschappelijke, politieke en kerkelijke levenservaring is de auteur diep overtuigd geraakt van de noodzaak van een permanente Reformatie in kerk en samenleving. In dit eerste boek van een drieluik gaat de schrijver onder meer in dialoog met vrijzinnigheid, Islam en Israël. Daarnaast neemt hij de lezer mee in zijn visie op wat volgens hem nodig is in de kerkelijke situatie. Daarbij is de Bijbel zijn norm en toetssteen.

"Kort voor de Bevrijding ben ik geboren. Al jong moest ik meehelpen in het bedrijf van mijn vader. Maar ik koos andere wegen dan mijn ouders voor ogen hadden. Na een roerige puberteit had ik als student een ingrijpende ervaring met Jezus. Sindsdien ging de Bijbel echt voor mij open. Ik trouwde, studeerde af als antropoloog en raakte actief betrokken bij de christelijk-sociale politiek. Na mijn pensionering heb ik mijn levensvisie te boek gesteld."

Religie hoort achter de voordeur, dat is al jaren het politiek correcte mantra van postmodern, neoliberaal en vrijzinnig Nederland, van atheïstisch-humanist Anton van Hooff tot VVD-Staatssecretaris Sander Dekker. Maar hoe functioneert het geloof dan wel achter de voordeuren van huizen, kantoren en bedrijven? Als geloven privézaak is, mogen liberalen dan ook niet meer in hun vrije marktideaal en socialisten niet meer in hun nivelleringsideaal geloven? Of mag je nog wel in materieel succes geloven en maatschappelijk etaleren dat geld gelukkig maakt (of toch niet?) en dat nivelleren een feest is (behalve onder Rutte 2 natuurlijk), maar niet meer je geloof in God in het openbaar belijden? Is dit het begin van het einde van geloofsuitingen in de openbare ruimte? Wordt daarmee het godsdienstig appèl langzaam maar zeker uit het publieke domein verbannen? Mogen straks dan nog wel de christelijke omroepen, kerken, politieke partijen, scholen en maatschappelijke organisaties op christelijke grondslag hun eigen geluid in de publieke ruimte laten horen? Wat betekenen dan nog de grondwettelijk verankerde vrijheid van godsdienst en van meningsuiting, als geloof en godsdienst uit de samenleving worden geweerd? Betekent de scheiding tussen kerk en staat dan de dictatuur van kleurloos staatssecularisme in de openbare samenleving? Wee het land waarvan de regeerders menen buiten de zegen en gratie Gods denken te kunnen besturen.Maar zover is het toch nog niet in Nederland Anno Domini 2014? En ook al functioneert het drievoudige snoer Nederland, God en Oranje van Nederlandse zijde al lang niet meer optimaal en heeft de invloed van christelijk georiënteerde partijpolitiek de laatste jaren sterk aan kracht ingeboet, er roeren zich nog altijd in bedrijven, verenigingen en organisaties, christen-professionals en gelovige vrijwilligers als smaakmakers, zoutend zout en lichtend licht in de toenemende godsverduistering van de Nederlandse samenleving, toch? Daarom juist nu in crisistijd een publiek appèl tot permanente reformatie. Dit eerste deel van een trilogie wil de lezer confronteren met de diepste achtergrond van de crisis van onze tijd: de kloof tussen de geloofsleer van zondag achter kerk- en huisdeuren en de seculaire levenspraktijk van alledag door de afval van de God van de Bijbel. God of de Mammon?