Overleven, verder leven na een zelfdoding van een geliefde. Freya, Vera en Mariska, drie vrouwen die zelf hebben ervaren wat het betekent een geliefde te verliezen door zelfdoding, schreven in hun verwerking gedichten waarin ze hun gevoelens, gedachten en emoties duidelijk verwoordden. Deze bundel met hun gedichten geeft omstanders en hulpverleners inzicht in waar nabestaanden doorheen gaan. Voor nabestaanden hopen ze dat dit een (h)erkenning zal zijn. Het leven gaat door na een zelfdoding, maar anders dan ervoor. Voor sommigen is het in het begin "overleven", om na een tijd voorzichtig het leven weer op te pakken.
Er is diep in mijn vlees gekerfd, tot op het bot, tot op het been en ik kan er niet omheen er is een stuk van mij dat sterft mijn lichaam schreeuwt doorzichtig bloed, in de spiegel, jouw gezicht dat van mij dat aan scherven ligt en gebroken verder moet en langzaam stik ik in jouw koord aan een overdosis, pijn fatale klap, fatale trein telkens weer, jouw zelfmoord in mijn zijn... Freya
"Wij hebben ervaren wat het betekent een geliefde te verliezen door zelfdoding, en we hebben ervaren hoe belangrijk goede opvang, steun van naasten en contact met andere nabestaanden zijn. Voor ons was het schrijven van gedichten een goede manier om dit ingrijpende verlies te verwerken. Het uitbrengen van onze gedichten is onze manier om zelfdoding meer bespreekbaar te maken. Wij hopen daarmee meer inzicht te geven aan omstanders en hulpverleners, en (h)erkenning te geven aan nabestaanden."
|