Het boek leest als een biografie. Door de enorme hoeveelheid concrete feiten en details als data, meervoudige voornamen en niet in het minst door het hier en daar formele taalgebruik en de citaten in het oud-Duits wordt er een geloofwaardige sfeer in het boek opgeroepen. Die sfeer dwingt je te geloven in de historische correctheid van hetgeen je leest. Tegelijkertijd weet je dat je in een roman bezig bent. Je weet niet meer wat je geloven moet en dat maakt het voor iemand die graag leest tot een uitdaging de volgende bladzijde om te slaan.
De karakters van de hoofdrolspelers ontwikkelen zich slechts langs de lijnen van de relationele spanningen. Meer en meer gingen zowel vader als zoon mij tegenstaan voor wat betreft hun onhebbelijkheden. Senior autoritair, junior achterbaks in zijn pogingen zich aan de vaderlijke macht te onttrekken en een eigen muzikaal leven te leiden uit de schaduw van zijn vader. De betrekkelijk geringe karakterontwikkeling vormde echter geen enkele bezwaar tegen de achtergrond van de quasi-biografie, integendeel het versterkte juist het biografisch feitelijke karakter van de roman.
De intrige begint eigenlijk heel onschuldig, een tegenstelling tussen een dominante geniale vader en een muzikale zoon die zijn eigen weg wil volgen. Uitmondend in slinksheden van de zoon om toch vooral onder het juk van de erfenis van de vader uit te komen, zelfs al voordat diens dood zich aandient. De erotische escapades van de stiefmoeder geven aan de gespannen verhouding vader/zoon nog een extra dimensie.
Sterk vind ik de wisseling van perspectief in het Tweede Deel. De zoon neemt de plaats in van de verteller. De biografie wordt dan zelfs een beetje autobiografie! Literair gezien vond ik het aardig dat ik als lezer op het verkeerde been werd gezet over de plot. Ik werd door enkele aanwijzingen gedreven in de richting van vuur, maar het werd water. Het onverwachte is de verrassing waar je als lezer op wacht.
De karakters van de hoofdrolspelers ontwikkelen zich slechts langs de lijnen van de relationele spanningen. Meer en meer gingen zowel vader als zoon mij tegenstaan voor wat betreft hun onhebbelijkheden. Senior autoritair, junior achterbaks in zijn pogingen zich aan de vaderlijke macht te onttrekken en een eigen muzikaal leven te leiden uit de schaduw van zijn vader. De betrekkelijk geringe karakterontwikkeling vormde echter geen enkele bezwaar tegen de achtergrond van de quasi-biografie, integendeel het versterkte juist het biografisch feitelijke karakter van de roman.
De intrige begint eigenlijk heel onschuldig, een tegenstelling tussen een dominante geniale vader en een muzikale zoon die zijn eigen weg wil volgen. Uitmondend in slinksheden van de zoon om toch vooral onder het juk van de erfenis van de vader uit te komen, zelfs al voordat diens dood zich aandient. De erotische escapades van de stiefmoeder geven aan de gespannen verhouding vader/zoon nog een extra dimensie.
Sterk vind ik de wisseling van perspectief in het Tweede Deel. De zoon neemt de plaats in van de verteller. De biografie wordt dan zelfs een beetje autobiografie! Literair gezien vond ik het aardig dat ik als lezer op het verkeerde been werd gezet over de plot. Ik werd door enkele aanwijzingen gedreven in de richting van vuur, maar het werd water. Het onverwachte is de verrassing waar je als lezer op wacht.
