Schaduw van een boom

Een ingrijpende gebeurtenis in Katja’s kindertijd bepaalt haar verdere gedrag. Ze is zoekende en onzeker, waardoor ze niet altijd de juiste beslissingen neemt. Dat brengt haar in conflict met zichzelf, maar ook met haar omgeving. Ze vlucht naar elders om te ontkomen aan keuzes die ze moet maken. Een andere omgeving lost echter de oorzaken van haar problemen niet op. Uiteindelijk neemt ze toch haar verantwoordelijkheid, maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

"Ik schreef vele toneelstukken gedurende een periode waarin ik als toneelregisseur werkte. In november 2002 rondde ik de vierjarige opleiding af aan de Schrijversvakschool te Amsterdam. Mijn afstudeerstuk werd verfilmd in het kader van het Brabants Speelfilmgala. Mijn eerste roman, van Slag, werd uitgegeven in 2012 en werd in datzelfde jaar genomineerd voor het Overijssels Boek van het jaar. Schaduw van een boom is het vervolg op van Slag. Het is niettemin een op zichzelf staand verhaal."

Het bonken in mijn hoofd overstemde de doffe klappen van het vallen van het hout. ‘Bonk, bonk. De boom jankte, kraakte, scheurde. Ik schreeuwde.
‘Kom eruit’, riep de man. ‘Het is goed zo. Je hebt alle takken verwijderd.’
‘De top nog. Alleen de top nog. Als ik die geveld heb, kom ik naar beneden.’
‘Voorzichtig,’ riep hij. ‘Breng de treklijn aan.’
Trillend stond ik op de ladder toen de top viel. De grond dreunde. Met twee handen klemde ik me vast aan de ladder. Ik keek naar de stam die over was. Ik zag waar de top gezeten had en stak mijn hand uit. Ik voelde de ruwe houten rafels, telde het aantal ringen van de jaren waarin hij had geleefd en fluisterde:
‘Jij kon er niets aan doen.’
‘Nu komen.’ De boomverzorger schreeuwde.
Langzaam zakte ik af naar beneden. De man hield de ladder vast totdat ik vaste grond onder mijn voeten voelde.
‘Nu is het mijn beurt,’ zei hij. ‘Jij blijft beneden.’
Hij klom naar boven. Hij zaagde een groot stuk van de stam af. Daarna nog een stuk. De boom kromp. Werd steeds minder boom. Geamputeerde stukken op de grond. Nu nog het allerlaatste.
De boomverzorger zette de ladder aan de kant nadat hij een stevig touw om het laatste stuk stam had bevestigd. Aan de voet van de boom zaagde hij de dodelijke snee.
Een stuk van de weg af, naar de boskant toe, namen we samen het touw op en trokken. De boom helde over. Langzaam, traag alsof hij niet geloofde dat er nu aan zijn leven een einde was gekomen. Toen het onvermijdelijke. Over het middelste punt heen was er niets meer dat hem kon redden.
Met een oorverdovende slag viel hij neer.
Stof, zand. Stilte. De boom lag. Zijn strijd voorgoed voorbij. Ik snikte.