Puck & Evert, de Verdedigers van het Grote Dierenbos

Puck is het grootste konijnenkind, Evert het kleinste van de familie Zwijn. Zij zijn dikke vrienden. Op een ontdekkingstocht komen ze bij moedervarken Loes. Zij wil slank blijven en meer biggetjes krijgen. Daarom mogen Puck en Evert haar restjes voer eten. Daar worden ze erg groot en supersterk van. Samen met generaal Uil beramen zij plannen om activiteiten van mensen waar de dieren last van hebben te stoppen. Een soort opstand dus, waar de boerderijdieren aan meehelpen. Een leerzaam en leuk boek, dat het leven van de dieren in het bos en op de boerderij goed beschrijft voor kinderen van 4 – 10 jaar.

"Ik ben op 31-12-1939 geboren en daarna getogen in Zeist. Mijn vader was journalist en ik ben dat ruim 40 jaar geweest, het langst bij het Algemeen Dagblad (1970-2001). In 1988 verscheen van mij De Jaren 90, interviews met topondernemers, in 2012 mijn autobiografie Dubbelspion over mijn spionnenjaren voor de BVD en nu het kinderboek over Puck en Evert. Daarin laat ik mijn fantasie de vrije loop en gebruik mijn ervaring op de boerderij."

Puck en Evert waren intussen al opgegroeid tot stoute pubers onder de zwijnen en konijnen. Ze voelden zich al aardig groot en dus durfden ze wat en ze wilden de wereld verkennen. Toen ze bij de hoek van het maisveld kwamen, zagen ze in de diepe schemer de boerderij en een grote schuur met allemaal deuren. De achterste deur, die het dichtste bij ze was, stond een beetje open. Zachtjes ging hij, licht piepend, heen en weer in het lichte avondbriesje.
Puck en Evert waren nieuwsgierig. Nog zachter dan eerder en heel goed uitkijkend, slopen Puck en Evert naderbij. Allerlei luchtjes die ze niet kenden snoven ze op. Ze vroegen zich af of ze bang moesten zijn, maar hun nieuwsgierigheid overwon. Ze hadden beloofd om bij elkaar te blijven en om elkaar te helpen.
Vlakbij de stal snoof Puck nog eens goed. Hij rook wel iets van de hond, maar ook van andere dieren. Koeien, maar vooral zwijnen. Puck hupte makkelijk naar de deur, fluks sprong hij naar binnen toen een wat hardere windvlaag hem tussen de deur en de muur dreigde in te klemmen. Gelukkig viel de deur niet in het slot. Evert had zijn vriend naar binnen zien wippen, maar hij was te groot om tussen de planken van het hek aan deze kant van de schuur te glippen. Hij gaf met zijn stevige lijf een klein zetje tegen de planken, die hupsakee van de paal afbraken.
Hans hoorde dat krakende geluid! De hond stoof uit zijn hok, woedend roepend "wat doe je hier, hier ben ik de baas, ik jaag je weg!" Evert was best een beetje bang, maar hij deed wat zijn vader hem had geleerd. Hij zette zich schrap. Deed zijn kop een klein beetje omlaag, om de snel naderende hond een por met zijn harde neus te geven.