From the book
Voor mij waren dat regelmatig terugkerende innerlijke dialogen en nog steeds weleens. Toch weet ik steeds beter af te stemmen op mijn innerlijk kompas. Vroeger was het alsof mijn innerlijk kompas een dolle pijl had. Hij zwalkte van het ene naar het andere uiterste. Nu wijst hij vaak ferm in een duidelijke richting.
De hamvraag is eigenlijk altijd: ‘Maakt het je gelukkig?’ Zo ja, ga ervoor. Zo nee, hoe moeilijk ook, dit is niet jouw weg.
Er zijn ook situaties waarin het interne gevoel zó duidelijk is, dat er geen twijfel mogelijk is over wat je te doen staat. Zoals in deze persoonlijke gebeurtenis.
Maart 2010 (24 jaar)
Voordat ik eind januari 2010 voor vijf maanden naar Ghana vertrok, was ik nog bang dat ik me er ter plaatse misschien eenzaam zou gaan voelen. Ik had een authentiek Afrikaans gebied uitgekozen; nog tamelijk onontdekt door westerlingen. Het absolute tegendeel werd waar: ik had er al snel een bijzonder rijk sociaal leven. Ik werd volledig opgenomen in de plaatselijke gemeenschap. Nog vrij aan het begin van mijn verblijf stond er op een dag ene Elton voor mijn neus. Hij had er ook lucht van gekregen dat er een westerling in het dorp verbleef en bezocht mij op het computerschoolproject. Vanaf het eerste moment dat ik hem ontmoette, had ik een onbehaaglijk gevoel bij hem. Hij zocht juist veel toenadering en verzekerde me "that he would take care of me during my stay in Ghana." Daar zat ik helemaal niet op te wachten. Ik had helemaal niemand nodig die zich over mij zou ontfermen. Ik genoot juist volop van de vrijheid van het reizigersbestaan. Bovendien verliep het leggen van contacten in het vriendelijke Ghana uiterst soepel en ik had geen persoon nodig die zichzelf aan me opdrong.
Toch bleef hij contact zoeken en ik bleef een zeer onbestemd gevoel over hem houden. Ik hield hem op afstand, al wist ik niet precies waarom. [...]