Geen uitweg

Stel, je wordt gedwongen om voor een criminele organisatie
te werken. Je verdient veel geld, maar je wilt weg?
Wat doe je dan...?

Carlos en Debby zijn het leven bij Colours zat. De drugs, de loverboys, het geweld, het is genoeg. Ze besluiten om samen te ontsnappen. Maar alleen vluchten is niet genoeg. De leider van Colours, James, laat ze natuurlijk niet zomaar gaan. Hun vele "collega’s" veranderen in  hun vijanden. Carlos en Debby ontsnappen in Carlos’ busje en beleven spannende avonturen. Niet wetende dat James’ bende hen in de gaten houdt... Wie kunnen ze nog vertrouwen?

Geena Romeijn is geboren in 1998 en woont in Hoofddorp. Van kinds af aan tekent, schrijft, zingt en acteert ze al. Het schrijven en uitbrengen van een eigen boek was altijd al een droom van haar en haar favoriete genre van boeken zijn altijd al spannende boeken en thrillers geweest. Na veel boeken te hebben gelezen, en ook daadwerkelijk te schrijven, heeft ze door middel van verhaaltjes die ze vroeger schreef en haar fantasie van nu het boek ‘Geen uitweg’ geschreven.

Carlos trekt me weg bij het kleed dat Claire vlug in haar tas propt. Ze rent snel achter ons aan.
‘Wat is er aan de hand?!’, vraagt ze hijgend als we een restaurant binnenlopen.
Carlos kijkt telkens om terwijl hij tussen de tafeltjes door loopt.
‘James…’, zeg ik ook buitenadem. ‘Die BMW.’
Ik trek me van Carlos los en laat me op een stoel vallen. ‘Ik kan niet meer, Carlos…’
Claire gaat naast me zitten. Er komt een ober de keuken uit lopen en als hij ons ziet zitten loopt hij naar ons toe.
‘Goedemiddag. Wilt u misschien iets drinken?’ Carlos en ik schudden ons hoofd. De ober werpt een blik op Claire, maar ook zij wijst het drankje af. De ober vertrekt weer en laat ons alleen.
Carlos loopt heen en weer langs de tafel en kijkt steeds naar de deur.
‘CARLOS! Please! Ga zitten of sta stil!’
Carlos stopt met ijsberen en gaat zitten. ‘Sorry.’ Hij kijkt me aan. ‘Wat gaan we doen? Onze spullen en mijn bus staan bij het hotel…’
Ik haal mijn schouders op en laat mijn hoofd op de tafel rusten.
‘Hoe weet hij het… Dit kan toch niet?’ Carlos blijft me aankijken.
‘Wat?! Ik heb mijn telefoon de hele dag al uitstaan!’ Carlos stopt met staren en kijkt naar de tafel.
‘Dat dacht ik niet…’
Ik ga overeind zitten. ‘Ja Carlos, dat dacht je wel!’ Claire komt tussen ons beiden. ‘Stop! Geen ruzie maken! We moeten bedenken hoe we aan jullie spullen komen! Ruzie maken helpt daar echt niet bij!’
Carlos opent zijn mond om iets te zeggen, maar kijkt dan boos weg.
‘Is hij weg?’, vraag ik aan Claire.
Claire staat op en loopt een paar passen richting de ingang. Ze kijkt om het hoekje, wacht even en loopt een stukje door.
‘Debby, ik bedoelde niet dat jij…’
‘Carlos, Claire heeft gelijk, stop…’ Ik speel met het vliegtuigje om mijn nek en kijk naar het muurtje alsof er elk moment een wonder gaat gebeuren.