Samenvatting
De prachtige verhalen, nu gebundeld in dit boek van P.H.G. van Kuiken, gaan over oudere mensen die ieder op hun eigen wijze leven in het heden en verleden. De schrijver neemt u mee in zes verschillende levens en vertelt op meeslepende wijze over bijvoorbeeld de bejaardenverzorgster met een hevige drang naar naastenliefde. Ze ontfermt zich over een alleenstaande man, die in een oud vervallen boerderijtje woont. Wat haar daarbij allemaal overkomt, overtreft zelfs de stoutste verwachtingen.
Fantasie verweven met werkelijkheid, afwisselend beschreven met humor en emotie. Dat is Tussen verbeelding en werkelijkheid, met een herkenbaar thema voor oud én jong!
Over de auteur
Het echtpaar Piet en Sjoukje van Kuiken, beiden oorspronkelijk decorateurs, werkten gedurende 50 jaar samen. De laatste 25 jaren begonnen zij zich toe te leggen op het schrijven van scenario’s en het produceren van films. Met de documentaires wonnen zij vele prijzen en ze kregen met ‘Geschonden Herinnering’ over Herinneringskamp Westerbork landelijke bekendheid; deze film werd uitgezonden voor televisie. Piet (95) schrijft nu spannende thrillers, waaronder Angst per Saldo, en korte verhalen; Sjoukje (70) maakt daarbij illustraties.
Inkijk
Het aanzien van de oude binnenstad vertoont die middag veel overeenkomst met dat van een door de tijd aangetast schilderij vol craquelé: overal barsten, scheuren en andere sporen van verval.
De laatste lichtstralen van de vroeg eindigende dag veroorzaken spookachtige schaduwen op de verweerde muren, die als een ruïneus decor de straten markeren. Op verscheidene plaatsen zijn ze volledig bedekt met neerslag uit de spuitbussen van in ongewisheid ronddolende jeugdige vandalen, hier en daar afgewisseld met flarden van affiches, bedrukt met vruchteloze frasen vol onvrede met de vrijheid.
Niemand kijkt ernaar. Men is gewend ze niet meer te zien. Alles lijkt leeg en zonder zin. Alleen vanuit een openstaande cafédeur klinkt de nasale stem van een popzanger met een nietszeggende ballade aan de schijnbaar algemeen heersende apathie: ‘nothing’s happening’, ‘nothing’s happening’. Er gebeurt niets, alles blijft hetzelfde.
Er is echter niemand die luistert... of toch?
Ergens, tussen deze trieste zee van steen, schuift David Veterman, een oude invalide Jodenman, als een onopvallende schim langs de verlaten straten. Met zijn donkere kleding, zijn zwarte alpino en de grote hoornen bril op zijn gebogen neus, lijkt hij wel een aangeschoten vogel die een schuilplaats zoekt. De bewegingen waarmee zijn handen en voeten het invalidenwagentje gaande houden, zijn aarzelend en moeizaam en af en toe werpt hij een schuwe blik op de ontluisterde muren die langzaam aan hem voorbij gaan.
Zo op het eerste gezicht lijkt het alsof de oude man geen enkele aandacht schenkt aan het grauwe decor dat hem omgeeft en alsof het navrante lied van de popzanger zijn oude oren niet meer bereikt. Dit is echter maar schijn. Want ook al maakt hij niet meer deel uit van deze wereld, toch heeft David allang ontdekt, dat alles niet hetzelfde blijft.
