Schimmel

Schimmels kunnen het gedrag van de gastheren die ze parasiteren beïnvloeden. Zij werken dan rechtstreeks op hersenen en klieren in. Door deze akelige vaststelling sloeg de verbeelding van Karel Van Herck op hol. Een schimmel besmet mensen. Grijs is geen gewone schimmel. Hij is zelfbewust en poogt strenge ethische normen te volgen. Waar komt hij vandaan? Loopt de wilsvrijheid van de mens gevaar? Is de symbiose wel menselijk? Slaagt de symbiose van twee levensvormen erin om xenofobie te overwinnen en om de macht te veroveren? Hoe verwerft ze de macht? Wat wacht de wereld als die symbiose het bestuur in handen krijgt?

Wat doe je als je 67 wordt? Je hebt heel je leven teksten geschreven, die zo goed als niemand gelezen heeft, over onderwerpen, waarvan zo goed als niemand zich een zier aantrekt, en die, op de keper beschouwd, niet interessant zijn. Je kan dan, zoals al die ouderen die de Picasso in zich ontdekken, gaan schilderen en je omgeving teisteren met de producten van je laattijdig ontloken genie. Karel Van Herck besluit gewoon te doen wat hij graag doet en blijft schrijven.

Bekomend van de harde klap kroop hij uit de wagen de nachtelijke mist in. Waar kwam die vandaan? Langzaam schuifelde hij langs het koetswerk, naar de motorkap.

- "Zeg dat het niet waar is!"

Het was waar. Drie meter voor de motorkap lag een man in het licht van de koplampen als een neergegooide lappenpopmarionet, grotesk met armen en benen in een onmogelijke hoek.
Eerst was er de gewone met bomen omzoomde weg, dan ineens de schaduw, de slag, de donkere vlek op zijn motorkap, het geraas van de motor en nu dit.

Voorzichtig naderde hij de gestalte. Hij trilde als een espenblad. Waarom was het zo koud? Geen beweging geen ademdamp.

Behoedzaam knielde hij naast het lichaam. Tegen beter weten in greep hij de koude bleke hand. Tot zijn verbijstering klemde de koude hand zijn hand in een ijzeren greep. Het lijkbleke hoofd met weggedraaide ogen draaide zich naar hem toe en hij voelde dat iets hem meedeelde, dat het zijn schuld niet was, dat de man, in wanhoop over zijn geestelijke gezondheid, voor de wagen gesprongen was, om een eind te maken aan zijn gespleten persoonlijkheid. Het slachtoffer had naar het laatste middel gegrepen om zichte ontsnappen aan een verlossen van die vreemde alomtegenwoordige aanwezigheid. Deze vreemde aanwezigheid vroeg hem nu zonder woorden, of hij van het verhakkeld lichaam mocht verhuizen naar zijn lichaam. Karel vond dit maar niets maar was te beroerd om te weigeren. Was hij trouwens niet te beroerd geweest om tijdig gevat te reageren? Had hij tijdig op het rempedaal ingeduwd dan was er nu geen dode.

- "Zijn dood heb je niet op je geweten, dat kan je eerder op mijn conto plaatsen",

hoorde hij. Of voelde hij het?

- "Als ik niet snel de toestemming krijg om te verhuizen, heb jij wel mijn dood op je geweten. Buiten een warmbloedig wezen kan ik hier niet leven en jij bent alles wat voorlopig voorhanden is."